dinsdag 24 februari 2015

Henk Hofland en de Massa 8


'Henk Hofland en zijn vrouw.'


Onder de opmaat 'Een smeulende oorlog' laat de grootste nog levende opiniemaker van de polder, H.J.A. Hofland, in De Groene Amsterdammer van 18 februari 2015 zijn publiek het volgende weten over de gevolgen van de westerse politieke interventie in Oekraïne:

Na de verwoestende burgeroorlog zijn de partijen aan de grote alles vernietigende krachtmeting ontkomen. Ja, we zijn gered, maar voor hoe lang? De onderhandelingen die sinds het begin van het conflict telkens weer worden hervat doen denken aan de methode waarvan de communistische partijen in Oost-Europa zich in het begin van de Koude Oorlog bedienden. ‘Salamitactiek’ werd het toen genoemd. Niet proberen de hele worst in één keer te grijpen maar telkens een plakje eraf, tot het geheel van eigenaar veranderd is…

In feite beschouwt Poetin het Westen als de vijand. Die vijandschap heeft steeds meer vorm gekregen. Het is begonnen met de oorlog in Georgië. Toen kregen we de annexatie van de Krim die zonder slag of stoot is verlopen. Wel heeft het Westen economische tegenmaatregelen genomen waardoor de roebel zwaar is aangetast en Rusland op de rand van een economische crisis balanceert. Voorzover we dat kunnen beoordelen heeft het akkoord van Minsk niet geleid tot een verzoenende houding onder de politieke leiders van het Westen jegens Moskou. Eerder is het wantrouwen jegens Poetin gegroeid.

Ik citeer: 'Ja, we zijn gered,' maar de vraag is wie is 'we,' en natuurlijk 'gered' van wat? Gezien zijn Koude Oorlogsretoriek dient de lezer ervan uit te gaan dat de nestor van de polderpers bedoelt dat een massale Russische militaire inval in het Westen, in elk geval, voorlopig is afgewend. Er zal bij het publiek dat De Groene uitspelt een zucht van opluchting zijn opgegaan, maar bij iemand die ook kritische informatie tot zich neemt, kan Hoflands bangmakerij slechts een meewarige glimlach hebben opgeleverd. Immers, het is voor geïnformeerde burgers ondenkbaar dat NAVO-staten die tezamen ruim 11 keer meer uitgeven aan het militair-industrieel complex dan Moskou, door Rusland zal worden aangevallen. Als Europa 'gered' moet worden, dan niet van Moskou, maar van het permanent oorlog voerende Washington, dat in 2011 niet minder dan 58 procent van de beschikbare federale begroting aan bewapening en geweld spendeerde. Sinds zijn onafhankelijkheid in 1776 heeft VS overal op elk werelddeel militair geïntervenieerd, van Chili tot Vietnam, van Irak tot Libië, ten koste van miljoenen slachtoffers, de meesten van hen burgers. Maar net zoals Hofland verzweeg dat hij 'bewijzen' had gezien van Nederlandse 'gruwel'daden in Indonesië, zo verzwijgt hij nog steeds datgene wat de New York Times-journalist Tim Weiner noemde: de Legacy of Ashes, in het Nederlands vertaald met Een Spoor van Vernieling (2007). Overal waar het de belangen van de Amerikaanse economische elite 'veilig' stelde, liet de VS een bloedspoor achter. Als woordvoerder van de gevestigde orde zwijgt de éminence grise over de oorzaken van het Amerikaanse expansionisme en dat terwijl die toch zo eenvoudig te traceren zijn. In 1907 schreef de latere president, Woodrow Wilson, daarover:

Since trade ignores national boundaries and the manufacturer insists on having the world as a market, the flag of his nation must follow him, and the doors of the nations which are closed must be battered down… Concessions obtained by financiers must be safeguarded by ministers of state, even if the sovereignty of unwilling nations be outraged in the process. Colonies must be obtained or planted, in order that no useful corner of the world may be overlooked or left unused.
    
De deuren die soevereine staten gesloten hielden, moesten en moeten nog steeds met geweld worden ingebeukt om het expansionistische kapitalisme, ook in zijn neoliberale vorm ruim baan te geven. Dit is geen wens, maar een absolute noodzaak van het westerse economische systeem om te kunnen overleven. Slechts door groei kan het bestaan. Alleen in dit opzicht klopt Hoflands bewering dat 'In feite Poetin het Westen als de vijand beschouwt.' Maar in tegenstelling tot wat hij suggereert is die opvatting van de Russische overheid geenszins vreemd. Gezien de geschiedenis vertrouwt alleen een dwaas de politiek van Washington en Wall Street. En helaas behoort de overgrote meerderheid van de Nederlandse mainstream-opiniemakers tot de categorie malloten. Zo schreef Hofland dat Ruslands 'vijandschap steeds meer vorm [heeft] gekregen. Het is begonnen met de oorlog in Georgië.' Omdat hij te weinig contacten heeft, en te weinig informatie bezit, weet hij niet dat de vijf dagen durende Russisch-Georgische oorlog van 2008 door de troepen van president Mikheil Saakashvili was begonnen, op advies van de regering Bush junior, zoals de Nederlandse echtgenote van de Georgische president, Sandra Roelofs, mij naderhand vertelde. ‘Georgia launched a large-scale military offensive against South Ossetia, in an attempt to reclaim' deze deelrepubliek, waarvan de bevolking zich na de val van de Sovjet Unie middels een referendum van Georgië had afgescheiden. Hoewel op zijn beurt Georgië zich had afgescheiden van Rusland, accepteerde het nieuwe 'democratische' Georgische regime het democratisch genomen besluit van Zuid-Ossetië niet. De Amerikaanse politieke elite had deze ontwikkeling niet voorzien, en aangezien zij Georgië lid wilde maken van de NAVO gaf het Witte Huis zijn zegen aan een gewelddadig 'oplossing.' De verovering van het bergachtige en dunbevolkte Zuid-Ossetië was voor de NAVO van groot militair belang omdat de belangrijkste noord-zuid verbinding over de Kaukasus naar Rusland door dit gebied loopt. Hofland en zijn 'politiek-literaire elite' in de polder die de geopolitieke werkelijkheid zien vanuit een uiterst benepen provinciaalse blik, verzwijgen al deze informatie en zijn niet in staat de context te zien waarin bijvoorbeeld de vooraanstaande Britse journalist van de Guardian, Seumas Milne, dit conflict plaatste. In zijn boek The Revenge of History. The Battle For The 21st Century (2012) schreef Milne:

The short-lived Russian-Georgian conflict marked an international turning point. The US’s bluff had been called, its military sway and credibility was undermined by the war on terror, Iraq and Afghanistan. After the better part of two decades during which it had been able to bestride the world like a colossus, enforcing its will in every continent, the years of uncontested US power were over. Pumped up with petroleum dollars, Russia had called a halt to a relentless process of US expansion and demonstrated that its writ didn’t run in every backyard. The lesson was quickly absorbed across the world.

Wat de Hollandse opiniemakers ook angstvallig verzwijgen is het feit dat Rusland tegenwoordig vanaf de Baltische staten tot Tadzjikistan is omringd door militaire bases waarvan de NAVO gebruik maakt, en daarmee een bedreiging vormt voor Rusland. Dat de VS een bedreiging vormt is gezien de geschiedenis van het imperium geenszins een overdrijving van de realiteit. Vanaf zijn oprichting in 1776 is het slechts in totaal 21 jaar niet in oorlog geweest, de rest van de tijd zijn de Amerikaanse geopolitieke en economische belangen met maximaal militair geweld geëxpandeerd. Hoewel Henk Hofland spreekt van 'het vredestichtende Westen' is in werkelijkheid precies het tegenovergestelde waar. Maar omdat in zijn Orwelliaanse Newspeak geldt: 'Oorlog is vrede; Vrijheid is slavernij; Onwetendheid is kracht' kan hij onweersproken zijn nonsens blijven verspreiden in De Groene Amsterdammer. Sterker nog: de 87-jarige opiniemaker werd door de polderpers uitgeroepen tot 'beste journalist van de twintigste eeuw.' Waarom? Omdat hij onder andere het volgende met zoveel sprezzatura weet te verzwijgen:

Pick any year since 1776 and there is about a 91% chance that America was involved in some war during that calendar year.
* No U.S. president truly qualifies as a peacetime president.  Instead, all U.S. presidents can technically be considered 'war presidents.'
  • The U.S. has never gone a decade without war. 


Volgende keer meer over onze gevaarlijke dwazen. 



Geen opmerkingen:

Peter Flik en Chuck Berry-Promised Land

mijn unieke collega Peter Flik, die de vrijzinnig protestantse radio omroep de VPRO maakte is niet meer. ik koester duizenden herinneringen ...