AIPAC flexes its muscle on Iran and Egypt
Alex Kane on August 3, 2013
The powerhouse Israel lobby group wants more sanctions on Iran and the continuation of U.S. military aid towards Egypt–and Congress has obliged. Over the past week, the American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) has seen its legislative priorities on U.S. policy in the Middle East sail through Congress.
As Iran prepared to welcome in a new president more amenable to negotiations with the West over its nuclear energy program, AIPAC and its Congressional allies were walking overtime to scuttle any potential diplomatic progress. The House of Representatives passed a new bill yesterday aimed at crippling Iran’s oil exports. There were a handful of Congressional critics of the AIPAC-backed measure, who pointed out that the bill was, as M.J. Rosenberg put it, a “preemptive strike” against Iran’s new president. But they didn’t come close to dissuading the House, which passed the bill by a 400-20 vote.
The House vote lined up with Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu’s strategy: ratchet up sanctions, prepare for war and deride those who think that Hassan Rouhani, the new Iranian president, presents a diplomatic opportunity. “You should ratchet up the sanction and make it clear to Iran that they won’t get away with it. And if sanctions don’t work and they have to know that you’ll be prepared to take military action, that’s the only thing that will get their attention,” Netanyahu said on CBS’ Face the Nation last month.
The House legislation was only the latest sanctions bill piled on Iran, as Rosenberg reminds us:
AIPAC has been drafting and the House and Senate passing AIPAC’s Iran sanctions bills for years. They don’t accomplish anything except punish the Iranian people. After all, if they did “work,” AIPAC wouldn’t keep having to write new sanctions bills. Iran would have surrendered to Israel’s demands on the nuclear issue years ago.
Gezien de grote invloed die de joods-zionistische Aipac heeft op de Amerikaanse Midden-Oosten politiek en zelfs 'has been drafting and the House and Senate passing AIPAC’s Iran sanctions bills for years' is het typerend dat Geert Mak in zijn 576 pagina's tellende Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika, slechts 8 zinnetjes besteedt aan deze 'delicate kwestie,' zoals hijzelf zo tactisch de onvoorwaardelijke Amerikaanse steun aan Israel formuleert. Delicaat is volgens het woordenboek een 'netelige' kwestie 'waarbij je voorzichtig moet zijn.' Waarom moet Mak zo 'voorzichtig' zijn? Hij zwijgt erover, maar afgaande op de kritische houding ten opzichte van Israel die zelfs joodse intellectuelen in en buiten de zionistische staat aannemen, is het niet overdreven te stellen dat Geert Mak, net als zijn ouders in het interbellum, geen standpunt wil innemen 'uit puur lijfsbehoud.' Dat wil zeggen: Mak wil niet het risico lopen dat hij betrokken raakt bij een controverse die de oplage van zijn boeken in gevaar zou kunnen brengen en zijn imago zou kunnen beschadigen. Zo simpel is het. Zijn mainstream-publiek wil geen kleur bekennen, maar met rust gelaten worden, het voelt zich niet 'Thuis in de Tijd,' zoals de titel van het pamflet luidt dat hij samen met de 'rechtse' Thierry Baudet heeft samengesteld. Nederland is te klein, zowel geestelijk als qua inwoneraantal voor het bestaan van een actief opererende intelligentsia. Het corrupte poldermodel is hier de overlevingsstrategie en Mak is een sprekend voorbeeld van die mentaliteit. Woensdag 22 januari 2014 zei de bestseller-auteur desgevraagd in het Radioprogramma Met Het Oog Op Morgen dat hij 'wel enigszins' de tegenpool is van Baudet,
maar ik heb Thierry altijd wel met veel interesse gelezen. Ook omdat ik altijd, ondanks alle verschillen van mening, het heel belangrijk vind dat er een goed, degelijk conservatief geluid in Nederland weer ontstaat.
Een 'conservatief geluid' dat zonder omhaal de buitenstaander stigmatiseert door de schuld van de vervreemding in de hoog technologische kapitalistische maatschappij onder andere te leggen bij de 'nog altijd voortgaande massale immigratie,' die 'elk jaar opnieuw grote groepen mensen naar ons land [brengt] die niet zelden andere opvattingen hebben over goed en kwaad.' Baudet voegde hieraan toe tijdens de radio-uitzending:
Sinds 2001 zien wij dat het thema 'worteling,' 'thuis,' steeds belangrijker op de agenda komt te staan, terwijl dat naar onze smaak onvoldoende wordt gezien door de politieke partijen, maar ook door het publieke debat, meer in het algemeen. Dat het voor veel mensen een steeds belangrijker thema wordt, dat valt volgens ons niet te ontkennen.
Wat onmiddellijk opvalt in het betoog van dit slag opiniemakers is dat ze van een wijd vertakt cultureel probleem, waarover al sinds de negentiende eeuw door de grootste denkers is gepubliceerd, een eendimensionaal politiek probleem maken. Beide heren en hun aanhang gaan ervan uit dat een probleem, inherent aan het mens- en wereldbeeld van de productie- en consumptiecultuur, met enkele politieke besluiten oplosbaar is, dat wil zeggen: beheersbaar. In het geval van de buitenlanders is dit simpelweg grenzen sluiten en immigranten die 'andere opvattingen hebben over goed en kwaad' het land uitzetten. Vervolgens zal de rust terugkeren en de kleinburger weer het gevoel van 'thuis' krijgen. De onbenulligheid van deze gedachtengang is even verbijsterend als kenmerkend voor het gebrek aan inzicht in de werkelijkheid. Het gevolg is de bekende retoriek van ons kent ons en wij allen tezamen met onze roots tegen de boze buitenwereld, die voorbij de grenzen van Europa begint, of zoals Mak het op zijn Makkiaans verwoordde:
Naar mijn gevoel is het Europese project met alle goede bedoelingen uit balans geraakt, zoals Van Rompuy (huidige voorzitter van de Europese Raad. svh) notabene het ooit eens benadrukt heeft: 'Europa is ruimte, ontplooiing,' dat betekent van alles en nog wat, maar de tegenkant is er ook. Dat zit ook in een mens, dat je je ergens veilig moet voelen… En dat zie je ook in de politiek. Altijd is de essentie van de politiek uiteindelijk het locale, heel gek. De goeie politicus moet altijd terug naar, ja, een café, een raar zaaltje waar hij de mensen ruikt en kan voelen. En van dat fysieke is het Europese project enorm afgedwaald, en ik denk dat dat één van de diepere achtergronden is waarom mensen, ja, allerlei populistische partijen en nationale bewegingen omhelzen, omdat ze zich verdwaald voelen en eenzaam voelen in dat project. En ik denk ook dat je dit terrein niet alleen aan die partijen en bewegingen moet overlaten en dat we een breed debat moeten beginnen.
Geert Mak en Thierry Baudet met als gespreksleider Chris Keijne, de levenspartner van de uitgeefster van Mak's boeken. De blanke heren bespreken voor de VPRO-Radio hun verlangen naar 'Thuis,' naar aanleiding van het verschijnen van het Baudet/Mak pamflet.
Het is in Nederland alsof de grote denkers nooit bestaan hebben, alsof degenen die doorgaan voor de polder intelligentsia ineens een nieuwe wereld ontdekken. Alsof bijvoorbeeld niet al eeuwenlang door 'filosofen, theologen en literatuurhistorici' niet uitgebreid en scherpzinnig geschreven is over het bijvoorbeeld het westers 'nihilisme,' alsof de filosoof Nietzsche nooit heeft bestaan, over wie de socioloog Joop Goudsblom in zijn studie Nihilisme en Cultuur (1960) schreef dat deze invloedrijke negentiende eeuwse denker
in zijn zoeken naar waarheid overal op tegenargumenten stuitte: eerst tegen het geloof, daarna ook tegen de rede; dat hij deze tegenargumenten niet van zich af kon zetten, en zich tot de conclusie gedwongen zag 'er is geen waarheid.'
In juist die werkelijkheid, waar geen normen en waarden meer bestonden, kon de kapitalistische beheersing van de wereld zich vrij ontplooien en kon het economische systeem de mens vervreemden van de natuur en van zichzelf. Daardoor werd alles onderworpen aan een technologisch bestel waarop niemand meer een greep heeft en waarin de jeugdige lezer van nrc.next de retorische vraag krijgt voorgelegd: 'Wie is er beter in jouw werk? Jij of een robot?' om vervolgens verteld te worden dat 'Innovatie, het wondermiddel dat voor vooruitgang zorgt, mensen altijd banen [heeft] gekost,' en dat dus
de mogelijkheden van mensen ongelijk [zullen] blijven. In een wereld die economisch steeds meer gepolariseerd is, zullen velen hun kans op banen zien verminderen, terwijl hun salarissen worden afgeknepen.
Met andere woorden: dat in de toekomst 'velen' overtollig zullen worden, en dat ze geen volwaardige plaats in de samenleving zullen vinden. Als we afgaan op Mak's woorden komt die vervreemding doordat de politicus niet meer in 'een café' of 'een raar zaaltje' zijn achterban kan 'ruiken' en 'voelen,' terwijl Baudet op zijn beurt de oorzaak zoekt in de bewering dat Nederland wordt overspoeld door buitenlanders 'die niet zelden andere opvattingen hebben over goed en kwaad.' Het komt niet in het brein van dit duo op dat zowel de politicus als de beursspeculant allang geen greep hebben op deze ontwikkeling. Mak en Baudet zijn kinderen van de welvaart, beiden bezitten een haast religieus geloof in de maakbaarheid van de maatschappij, beiden zijn aanhangers van de vooruitgangs-ideologie, en beiden zijn onnozele en onstuitbare ijdeltuiten. God verlos ons van dit slag praatjesmakers, ze hebben al zolang met hun gezwets 'het debat,' hoe 'breed' dan ook, beheerst. Laat ze voor eens en altijd hun heilsboodschap voor zich houden. Laat ze zwijgen tot in alle eeuwigheid; hun oppervlakkige meningen hebben al zoveel verwoest. Maar nee hoor, net als de consumptiecultuur die ze bepleiten, zijn ook zij onverzadigbaar. Hoewel ze overal een mening over hebben staan ze, zodra het erop aan komt, met de mond vol tanden. Toen Baudet gevraagd werd wat dat 'thuis' van hem in concreto betekent, antwoordde hij, een ander citerend,:
Thuis is eigenlijk een stille emotie, een stomme emotie. Het is eigenlijk iets dat vanzelfsprekend is als het er is, en als het er niet is dan is het ontzettend moeilijk te benoemen wat het dan wel is,
woorden die nog eens benadrukken hoe weinig hij van het onderwerp weet, laat staan begrijpt, want het gevoel 'geworteld' te zijn, is simpelweg de behoefte geaccepteerd te worden, het besef dat men onderdeel is van een groter geheel, dat men gewaardeerd wordt voor wie men is, alleen dan wordt de waardigheid en zelfrespect van de mens bevestigd. Zonder deze voorwaarden voelt hij zich vervreemd van zijn omgeving, van zijn medemensen. Kortom, een samenleving die anderen bestempelt als overbodig, vanwege het feit dat ze economisch niet nodig zijn om het neoliberale systeem draaiende te houden, is een systeem waarin men zich nooit 'thuis' kan voelen, om de eenvoudige reden dat dit systeem hen liever kwijt dan rijk is. Aangezien zowel Baudet als Mak het neoliberale systeem steunen, vertegenwoordigen hun woorden slechts een leugen. Bij de een is dit iets duidelijker dan bij de ander. Mak's leugen gaat als volgt:
De werkelijkheid van — laat ik zeggen — niet eens de politiek, maar ook van allerlei andere machten is internationaal. Wij leven, of we het leuk vinden of niet, voor een groot deel al in een Europese context, met of zonder Europese Unie. Denk maar aan de financiële sector, of aan het milieubeleid, de energiepolitiek. Het zijn allemaal dingen die al lang boven-nationaal geregeld worden, met of zonder ons, dus we kunnen niet, als je zou willen, maar voor een deel teruggaan naar de natiestaat. Denk maar aan de financiële sector, of aan het milieubeleid, de energiepolitiek… Het hele idee van soevereiniteit dat… je daar macht hebt… is zeer betrekkelijk. Wij hebben steeds meer te maken met andere machten die je toch op een of andere manier in de klauw moet zien te krijgen.
De grote leugen nu is dat Geert Mak permanent ervan uitgaat dat de toekomst, net als het heden, democratisch wordt bepaald door de neoliberale macht in Brussel. Vandaar zijn leuze: 'Geen Jorwerd zonder Brussel' en 'Geen Brussel zonder Jorwerd,' waarmee hij doet voorkomen dat 'de democratie' zich nu op 'supra-nationaal' niveau manifesteert, en wel omdat de grote zaken niet meer nationaal kunnen worden geregeld; die zijn namelijk grensoverschrijdend. Nog afgezien van het gegeven dat die grenzen kennelijk toch niet verder gaan dan het blanke, christelijke Europa, is veel belangrijker nog dat ook het Europese Parlement geen enkele wezenlijke greep heeft op wat Mak de 'financiële sector' noemt, de met miljarden speculerende bancaire wereld en de grote concerns waarop geen enkele serieuze politieke greep bestaat. Dat blijkt tevens uit het door Mak opgevoerde 'milieubeleid,' aangezien op dezelfde dag dat Mak en Baudet 's avonds via Het Oog Op Morgen te horen waren, bekend werd dat
The European Union proposed an end to binding national targets for renewable energy production after 2020. Instead, it substituted an overall European goal likely to be much harder to enforce… the shift was seen as substantial backtrack by environmental groups… The commission also decided against proposing laws on environment damage and safety during the extraction of shale gas by a controversial drilling process known as fracking,
aldus berichtte donderdag 23 januari 2014 de International New York Times op zijn voorpagina. Met andere woorden: zodra het de economische en financiële macht niet uitkomt dan past de politieke macht zich daarbij aan, en maakt het dus niet uit of dit supra-nationaal dan wel nationaal wordt beslist. Hetzelfde geldt voor 'de energiepolitiek.' Het feit dat burgers 'steeds meer te maken [hebben] met andere machten,' die Mak eerder het 'grootkapitaal' noemde 'die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen!' is een werkelijkheid die hij nu weer verdoezelt. Hij mag dan wel verklaren dat je die macht 'toch op een of andere manier in de klauw moet zien te krijgen,' maar hoe dat moet verzwijgt hij net als de eerste de beste politicus, deels omdat Mak volgens eigen zeggen tot voor kort niet 'geloofde' dat het 'grootkapitaal' überhaupt bestond, 'maar nu wel,' en hij zich dus nauwelijks heeft kunnen verdiepen in de materie. En daarnaast is het onlogisch om zolang er geen democratische controle is op de economie te pleiten voor de machtsuitbreiding van een nog ondoorzichtiger neoliberaal bolwerk als Brussel, waar op elke Euro-parlementariër, met zeer beperkte macht, tenminste 20 lobbyisten actief zijn. Het feit dat Mak niet alleen gebrekkig is geïnformeerd, maar dat hij tevens goed beseft dat de Europese Unie alles behalve een democratische instelling is, maakt hem een onbetrouwbare bron, die desalniettemin of beter nog, juist daarom een veel gevraagde opiniemaker is van de Nederlandse mainstream media. 'Er is geen waarheid' meer, zoals Nietzsche beschreef. En omdat in de postmoderne tijd niets meer waar is, is alles waar geworden. De ene dag dit, de volgende dag het tegenovergestelde, waardoor 'the daubs of school children ranked above the greatest masterpieces,' zoals Auden voorzag. 'Idealism will be replaced by Materialism,' en 'Justice will be replaced by Pity as the cardinal human virtue…'
Alles herhaalt zich, altijd weer. Maar toch, de 'wereld van de mens is de wereld van de betekenis. Deze gedoogt de dubbelzinnigheid, de tegenstrijdigheid, de waanzin of de verwarring, maar niet een gebrek aan betekenis. Zelfs de stilte is bevolkt met tekens.'
De woorden zijn van de Mexicaanse Nobelprijswinnaar Octavio Paz. De mens kan niet leven zonder zin en betekenis. Een zinloos leven is onleefbaar, met als gevolg dat de mens altijd weer afhankelijk is van mythen die zijn bestaan inhoud en vorm geven. Die mythen verzint hij niet zelf, maar krijgt hij aangereikt via opvoeding en scholing. Elke generatie kent mythen. Mythen gaan eeuwen mee, soms zelfs millennia. Desondanks breekt altijd weer een moment aan dat de mythe als het ware ineens betekenisloos is geworden en begint het zoeken naar nieuwe mythen. Toen de mythe van God verdween uit Europa kwam daarvoor in de plaats de mythe van de Vooruitgang, de metafysica moest zijn plaats afstaan aan de fysica. Die zou tot de ware verlossing leiden. Totdat ook deze mythe uitgeput raakte en we nu in een periode leven, gekenmerkt door rationaliteit zonder rede, die in een permanente staat van oorlog verkeert met mens en natuur. Daarom dient men extra oplettend te zijn voor de Makkianen. Zoals W.H. Auden in het begin van de Tweede Wereldoorlog waarschuwde 'Legislation is helpless against the wild prayer of longing that rises, day in, day out…' Zodra de kleinburger verlangt naar een 'thuis,' wordt elke valse profeet die een plaats kan aanwijzen waar de massamens denkt thuis te horen met open armen ontvangen. Het is het ogenblik waarop 'New prophets spring up every day to sound the old barbaric note,' en wel omdat het grote publiek aanvoelt dat 'the real human excellence is a reproach to its own baseness. So, with a bellow of rage, it kicks Poetry downstairs and sends for Prophecy.' Het is allemaal al beschreven, Baudet en Mak zijn niet eens de ergste gestalten van de verwarring die meent profetische gaven te bezitten, en de weg uit de chaos kunnen wijzen. In plaats van te zwijgen en te studeren
They stumble all night over bones of the dead, And feel they know not what but care, And wish to lead others, when they should be led.
De Amerikaanse theoloog en cultuurhistoricus, wijlen, Thomas Berry had gelijk toen hij verklaarde:
The natural world is the larger sacred community to which we belong. To be alienated from this community is to become destitute in all that makes us human. To damage this community is to diminish our own existence.
Onze cultuur is ziek, en dus zijn ook wij en onze politici en profeten ziek. Meer later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten