donderdag 29 augustus 2013

Syria 173



Vietnam.

Het dagblad Trouw:

Mogen de Amerikanen en hun bondgenoten Syrië aanvallen? Rechtsgeleerde Terry Gill (Universiteit van Amsterdam) licht de voors en tegens toe.


Een militaire aanval op Syrië kan politiek acceptabel zijn, zegt Terry Gill - en in die zin gerechtvaardigd. Zo kunnen de VS verwijzen naar de doctrine van de 'verantwoordelijkheid tot bescherming' (in de hippe Engels afkorting 'R2P'), de politieke vertaling van de passages in het VN-Handvest waarin staat dat de internationale gemeenschap mag ingrijpen als de mensenrechten in het geding zijn.


Sommigen pleiten ervoor R2P als derde uitzondering op het internationale geweldsverbod toe te staan. Zover is het nog niet - er is nog altijd een mandaat van de Veiligheidsraad nodig - maar toch zijn er redenen te bedenken waarom dat geen belemmering hoeft te zijn. "Er staan in het geval van Syrië verschillende rechtsprincipes tegenover elkaar", zegt Gill. "Het geweldsverbod aan de ene kant, het verbod op mensenrechtenschendingen en het verbod op het gebruik van massavernietigingswapens aan de andere." De redenering: als die twee laatste zaken zo in het geding zijn als nu in Syrië, dan mag de wereldgemeenschap niet stil zitten - ondanks het geweldsverbod.


Ook hier is de context verdwenen, worden geen fundamentele vragen gesteld, zoals 

Waarom zou de VS Syrie bombarderen? De VS waarover de met de Pulitzer Prize onderscheiden Weiner van de New York Times het 720 pagina's tellende boek Een Spoor van Vernieling. De geschiedenis van de CIA schreef, volgens de recensent van The Washington Times:

Een vernietigend rapport van een inlichtingendienst die meestal faalde bij het voorspellen van belangrijke politieke gebeurtenissen op de wereld, mensenrechten schond, Amerikanen bespioneerde, moordaanslagen op buitenlandse regeringsleiders beraamde en geld stak in klungelige doofpotacties dat hij niet toekwam aan zijn eigenlijke werk, het verzamelen en analyseren van informatie.

Vooral via terreur wist de VS ‘de agenda van de wereldpolitiek te bepalen,’ en wie de macht van Washington negeerde, betaalde daarvoor een hoge prijs, van Guatemala tot Iran, van Kongo tot Chili, om slechts enkele voorbeelden te geven. 

Waarom plaatst Trouw de Amerikaanse politiek niet in een bredere context? Waarom verzwijgt de 'vrije pers' de realiteit? 

In 2009 schreef ik dit:


In de filmdocumentaire The Fog of War vertelt de Amerikaanse oud-minister van Defensie Robert McNamara dat als de VS de Tweede Wereldoorlog had verloren hij een grote kans had gelopen om wegens oorlogsmisdaden te worden veroordeeld. Want hij organiseerde de vernietiging van tientallen Japanse steden door middel van Amerikaanse napalmbombardementen, waarbij op 1 avond alleen al in Tokio meer dan 100.000 burgers om het leven kwamen. De bemanning van de vliegtuigen konden de brandende lijken ruiken.
In 1995 schreef de Robert McNamara dat als gevolg van het Vietnam-beleid van ‘de regeringen Kennedy, Johnson en Nixon… verschrikkelijk leed’ hadden toegebracht aan miljoenen mensen, omdat ‘wij de macht onderschatten van het nationalisme teneinde een volk te motiveren… om te vechten en te sterven voor hun overtuigingen en waarden- en we blijven dat vandaag de dag nog steeds doen in vele delen van de wereld,’ terwijl ‘wij niet het door Rondgegeven recht hebben om elke natie naar ons eigen beeld te scheppen.’ McNamara wees erop dat de ‘defensie uitgaven [in de VS] tijdens het fiscale jaar 1993 in totaal 291 miljard dollar bedroegen –25 procent meer… dan in 1980.’ Eenkwart meer, ondanks het feit dat de Koude Oorlog voorbij was, hetgeen aantoont dat de Sovjet Unie niet de oorzaak maar de aanleiding was van de militarisering van Amerika. ‘De VS spendeert bijna evenveel voor nationale veiligheid als de rest van de wereld tezamen.’ Volgens hem zijn tijdens de Vietnam-oorlog 3,4 miljoen Zuidoost Aziaten om het leven gekomen, onder wie talloze burgers van Laos, het zwaarst gebombardeerde land in de geschiedenis als we uitgaan van het aantal inwoners. Eenkwart van de bevolking vluchtte naar grotten in de bergen om aan het bruut geweld te ontkomen. De Amerikaanse luchtmacht gooide twee keer zoveel bommen op Laos dan destijds op Nazi-Duitsland, tien jaar lang elke 9 minuten een clusterbom. Omdat –volgens ‘USA TODAY,’ tien tot dertig procent van deze tegen mensen gerichte, in kleine fragmenten uiteenspattende bommen, niet explodeerde, komen tot op de dag van vandaag nog steeds Laotianen om het leven, de meerderheid van hen spelende kinderen. Ook Cambodja leed onder het Amerikaans terrorisme, een ander woord is er niet voor, tenminste als we de definitie hanteren zoals afgedrukt in het Amerikaanse Leger Handboek, waarbij terrorisme omschreven wordt als ‘het bewust geplande gebruik van geweld of dreiging van geweld om doelen te bereiken die politiek, religieus, of ideologisch van aard zijn.’ Meer dan 600.000 Cambodjanen kwamen om bij Amerikaanse bombardementen en door de totale verwoesting van landbouwgronden werden de overlevenden geconfronteerd met een massale hongersnood.

oen McNamara een paar jaar geleden naar Nederland kwam om over deze documentaire te praten en om ons te waarschuwen voor het feit dat een mens in een oogwenk in een monster kan veranderen, ging ik als journalist een uurtje eerder naar de bijeenkomst waar hij zou spreken, om hem te zien binnenkomen. Ik wilde zien hoe een oorlogsmisdadiger loopt, zit, staat, ademt, lacht en praat. Welnu, het antwoord is: hij verschilt in niets van ons. Ik zag een wat stoffige bureaucraat in een versleten regenjas binnenwandelen. Het meest opvallende vond ik dat hij op lullige schoenen met dikke rubberen zolen liep, waarschijnlijk had hij last van zijn voeten. Daar liep hij, een Schreibtischmorder, een uitstekende organisator die de vijand niet eens haatte, net zo min als Eichmann de joden had gehaat, een doodgewone man die zijn werk deed. Hoeveel McNamara's en Eichmannen lopen er nu rond, tussen ons in, langs ons heen?'
T
'The Fog of War. Eleven Lessons from the Life of Robert S. McNamara. Errol Morris's Oscar-winning 2003 documentary .This brilliant work by director Morris is the stuff of life. And death. It arouses the most basic moral and immoral questions of being human through an enormously complex and yet simple man, Robert Strange McNamara. It seems no coincidence, his middle name, as we get to know him in all his cleverness and contradictions. Morris subtly illuminates, literally through McNamara's eyes, what it means to have power over life and death.' Lees verder:

En zo stierf in alle stilte een streng katholieke oorlogsmisdadiger, die nu oog in oog komt te staan met zijn schepper, aldus het roomse geloof. De NRC schildert deze oorlogsmisdadiger af als een politicus die verantwoordelijk was voor 'debacles'. Laat u dit woord nog eens over de tong rollen: 'DEBACLES'Debacles voor wie? Voor de VS uiteraard, zoveel wordt duidelijk aan de NRC-tekst. Het vermoorden van -- volgens McNamara zelf '3,4 miljoen Zuidoost Aziaten' -- is dus niet een 'debacle', maar het feit dat de VS in Vietnam niet won is voor de NRC een 'debacle'. Die mentaliteit dus. Het verraadt zo duidelijk het onverhulde racisme van de NRC. Waren het daarentegen 3,4 miljoen Europese blanken geweest die door de Amerikaanse terreur om het leven waren gekomen, dan waren er andere woorden gebruikt. Want zo werkt de nuance van de NRC.


En nu wil de westerse commerciele massamedia suggereren dat Washington, dat bijvoorbeeld de huurlingenstaat Israel al decennialang de Palestijnse bevolking laat terroriseren, vanwege 'responsibility to protect' Syrie zou willen aanvallen? Bij Trouw zijn ze dermate gehersenspoeld dat ze niet meer reationeel kunnen nadenken. Collega's, doe het broodnodige huiswerk. Lees dit eens: 

Geen opmerkingen:

Peter Flik en Chuck Berry-Promised Land

mijn unieke collega Peter Flik, die de vrijzinnig protestantse radio omroep de VPRO maakte is niet meer. ik koester duizenden herinneringen ...