zaterdag 11 december 2010

John Pilger 40


Sonja heeft een nieuwe reactie op uw bericht "WikiLeaks 39" achtergelaten:

http://www.johnpilger.com/articles/why-are-wars-not-being-reported-honestly

Why are wars not being reported honestly?

10 December 2010


In the US Army manual on counterinsurgency, the American commander General David Petraeus describes Afghanistan as a "war of perception... conducted continuously using the news media". What really matters is not so much the day-to-day battles against the Taliban as the way the adventure is sold in America where "the media directly influence the attitude of key audiences". Reading this, I was reminded of the Venezuelan general who led a coup against the democratic government in 2002. "We had a secret weapon," he boasted. "We had the media, especially TV. You got to have the media."

Never has so much official energy been expended in ensuring journalists collude with the makers of rapacious wars which, say the media-friendly generals, are now "perpetual". In echoing the west's more verbose warlords, such as the waterboarding former US vice-president Dick Cheney, who predicated "50 years of war", they plan a state of permanent conflict wholly dependent on keeping at bay an enemy whose name they dare not speak: the public.
At Chicksands in Bedfordshire, the Ministry of Defence's psychological warfare (Psyops) establishment, media trainers devote themselves to the task, immersed in a jargon world of "information dominance", "asymmetric threats" and "cyberthreats". They share premises with those who teach the interrogation methods that have led to a public inquiry into British military torture in Iraq. Disinformation and the barbarity of colonial war have much in common.
Of course, only the jargon is new. In the opening sequence of my film, The War You Don't See, there is reference to a pre-WikiLeaks private conversation in December 1917 between David Lloyd George, Britain's prime minister during much of the first world war, and CP Scott, editor of the Manchester Guardian. "If people really knew the truth," the prime minister said, "the war would be stopped tomorrow. But of course they don't know, and can't know."
In the wake of this "war to end all wars", Edward Bernays, a confidante of President Woodrow Wilson, coined the term "public relations" as a euphemism for propaganda "which was given a bad name in the war". In his book, Propaganda (1928), Bernays described PR as "an invisible government which is the true ruling power in our country" thanks to "the intelligent manipulation of the masses". This was achieved by "false realities" and their adoption by the media. (One of Bernays's early successes was persuading women to smoke in public. By associating smoking with women's liberation, he achieved headlines that lauded cigarettes as "torches of freedom".)
I began to understand this as a young reporter during the American war in Vietnam. During my first assignment, I saw the results of the bombing of two villages and the use of Napalm B, which continues to burn beneath the skin; many of the victims were children; trees were festooned with body parts. The lament that "these unavoidable tragedies happen in wars" did not explain why virtually the entire population of South Vietnam was at grave risk from the forces of their declared "ally", the United States. PR terms like "pacification" and "collateral damage" became our currency. Almost no reporter used the word "invasion". "Involvement" and later "quagmire" became staples of a news vocabulary that recognised the killing of civilians merely as tragic mistakes and seldom questioned the good intentions of the invaders.
On the walls of the Saigon bureaus of major American news organisations were often displayed horrific photographs that were never published and rarely sent because it was said they were would "sensationalise" the war by upsetting readers and viewers and therefore were not "objective". The My Lai massacre in 1968 was not reported from Vietnam, even though a number of reporters knew about it (and other atrocities like it), but by a freelance in the US, Seymour Hersh. The cover of Newsweek magazine called it an "American tragedy", implying that the invaders were the victims: a purging theme enthusiastically taken up by Hollywood in movies such as The Deer Hunter and Platoon. The war was flawed and tragic, but the cause was essentially noble. Moreover, it was "lost" thanks to the irresponsibility of a hostile, uncensored media.
Although the opposite of the truth, such false realties became the "lessons" learned by the makers of present-day wars and by much of the media. Following Vietnam, "embedding" journalists became central to war policy on both sides of the Atlantic. With honourable exceptions, this succeeded, especially in the US. In March 2003, some 700 embedded reporters and camera crews accompanied the invading American forces in Iraq. Watch their excited reports, and it is the liberation of Europe all over again. The Iraqi people are distant, fleeting bit players; John Wayne had risen again.
The apogee was the victorious entry into Baghdad, and the TV pictures of crowds cheering the felling of a statue of Saddam Hussein. Behind this façade, an American Psyops team successfully manipulated what an ignored US army report describes as a "media circus [with] almost as many reporters as Iraqis". Rageh Omaar, who was there for the BBC, reported on the main evening news: "People have come out welcoming [the Americans], holding up V-signs. This is an image taking place across the whole of the Iraqi capital." In fact, across most of Iraq, largely unreported, the bloody conquest and destruction of a whole society was well under way.
In The War You Don't See, Omaar speaks with admirable frankness. "I didn't really do my job properly," he says. "I'd hold my hand up and say that one didn't press the most uncomfortable buttons hard enough." He describes how British military propaganda successfully manipulated coverage of the fall of Basra, which BBC News 24 reported as having fallen "17 times". This coverage, he says, was "a giant echo chamber".
The sheer magnitude of Iraqi suffering in the onslaught had little place in the news. Standing outside 10 Downing St, on the night of the invasion, Andrew Marr, then the BBC's political editor, declared, "[Tony Blair] said that they would be able to take Baghdad without a bloodbath and that in the end the Iraqis would be celebrating, and on both of those points he has been proved conclusively right... " I asked Marr for an interview, but received no reply. In studies of the television coverage by the University of Wales, Cardiff, and Media Tenor, the BBC's coverage was found to reflect overwhelmingly the government line and that reports of civilian suffering were relegated. Media Tenor places the BBC and America's CBS at the bottom of a league of western broadcasters in the time they allotted to opposition to the invasion. "I am perfectly open to the accusation that we were hoodwinked," said Jeremy Paxman, talking about Iraq's non-existent weapons of mass destruction to a group of students last year. "Clearly we were." As a highly paid professional broadcaster, he omitted to say why he was hoodwinked.
Dan Rather, who was the CBS news anchor for 24 years, was less reticent. "There was a fear in every newsroom in America," he told me, "a fear of losing your job... the fear of being stuck with some label, unpatriotic or otherwise." Rather says war has made "stenographers out of us" and that had journalists questioned the deceptions that led to the Iraq war, instead of amplifying them, the invasion would not have happened. This is a view now shared by a number of senior journalists I interviewed in the US.
In Britain, David Rose, whose Observer articles played a major part in falsely linking Saddam Hussein to al-Qaida and 9/11, gave me a courageous interview in which he said, "I can make no excuses... What happened [in Iraq] was a crime, a crime on a very large scale."
"Does that make journalists accomplices?" I asked him.
"Yes... unwitting perhaps, but yes."
What is the value of journalists speaking like this? The answer is provided by the great reporter James Cameron, whose brave and revealing filmed report, made with Malcolm Aird, of the bombing of civilians in North Vietnam was banned by the BBC. "If we who are meant to find out what the bastards are up to, if we don't report what we find, if we don't speak up," he told me, "who's going to stop the whole bloody business happening again?"
Cameron could not have imagined a modern phenomenon such as WikiLeaks but he would have surely approved. In the current avalanche of official documents, especially those that describe the secret machinations that lead to war – such as the American mania over Iran – the failure of journalism is rarely noted. And perhaps the reason Julian Assange seems to excite such hostility among journalists serving a variety of "lobbies", those whom George Bush's press spokesman once called "complicit enablers", is that WikiLeaks and its truth-telling shames them. Why has the public had to wait for WikiLeaks to find out how great power really operates? As a leaked 2,000-page Ministry of Defence document reveals, the most effective journalists are those who are regarded in places of power not as embedded or clubbable, but as a "threat". This is the threat of real democracy, whose "currency", said Thomas Jefferson, is "free flowing information".
In my film, I asked Assange how WikiLeaks dealt with the draconian secrecy laws for which Britain is famous. "Well," he said, "when we look at the Official Secrets Act labelled documents, we see a statement that it is an offence to retain the information and it is an offence to destroy the information, so the only possible outcome is that we have to publish the information." These are extraordinary times.

Ein Hod as Zionist Kitsch 4








De grote branden in Israel zijn een welhaast bijbelse plaag als straf voor het kwaad dat de zionisten hebben aangericht. Drie jaar geleden stond ik in het Palestijnse dorp Ma'lul in Galilea. Dat wil zeggen: er stonden nog twee vervallen kerken naast een gigantische munitie-opslagplaats van het zionistische leger. Voor de rest kon men alleen door heel goed te kijken nog de fundamenten van Palestijnse huizen zien, overwoekerd door dor gras en pijnbomen. Pijnbomen horen hier niet thuis, het is er te droog en daardoor ontstaan elk jaar weer branden. Waarom zijn die bomen dan geplant? Omdat de Joden in Israel hun misdaden zo snel mogelijk wilden verbergen voor de buitenwereld en voor zichzelf. Na in 1948 de Palestijnse bevolking met geweld en terreur te hebben verdreven, vernietigden de zionistische troepen onmiddellijk de dorpen waarin deze mensen hadden geleefd, om zo te voorkomen dat ze zouden terugkeren, waar de Palestijnen volgens het internationaal recht op hadden. Maar de zionisten maakten dit onmogelijk, zonder ook maar 1 moment te overwegen om de slachtoffers te compenseren voor het verlies van alles.  De natuur moest vervolgens de schanddaad uitwissen, maar dat lukt nu niet meer. Net zo min als de herinnering aan de vervolging van de joden in Europa uitgewist kan worden, zo kan de verdrijving van de Palestijnen worden uitgewist. En hoe groter de bomen worden des te harder branden ze. De Joden in Israel en hun sympathisanten zullen telkens weer op onverwachte momenten geconfronteerd worden met hun verleden. Door de branden wordt het Palestijnse leed weer zichtbaar, en paradoxaal genoeg, ook het joodse leed. 


Ma'alul

From Wikipedia, the free encyclopedia
Jump to: navigation, search
Ma'alul
Ma'alul is located in Mandatory Palestine
Ma'alul
Arabic معلول
Also Spelled Ma'lul, Maalul, Maaloul, Mahlul
District Nazareth
Coordinates 32°41′44.12″N 35°14′22.18″E / 32.6955889°N 35.2394944°E / 32.6955889; 35.2394944Coordinates: 32°41′44.12″N 35°14′22.18″E / 32.6955889°N 35.2394944°E / 32.6955889; 35.2394944
Population 390 (1931)
Area
Date of depopulation 15 July 1948[1]
Cause(s) of depopulation Military assault by Yishuv forces
Current localities Migdal HaEmek, Kfar HaHoresh, Timrat, and an Israeli military base
Ma'alul was an Arab village in Palestine, made up primarily of Palestinian Christians, that was depopulated and destroyed by Israel during the 1948 Arab-Israeli war. Located six kilometers west of the city of Nazareth,[2] many of its inhabitants became internally displaced refugees, after taking refuge in Nazareth[3] and the neighbouring town of Yafa an-Naseriyye.[4] Despite having never left the territory that came to form part of Israel, the majority of the villagers of Maalul, and other Palestinian villages like Andor and Al-Mujidal, were declared "absentees", allowing for the confiscation of their land under the Absentees Property Law.[5]
Today, much of the former village's lands are owned by the Jewish National Fund.[6] All that remains of its former structures are two churches, a mosque and a Roman era mausoleum, known locally as Qasr al-Dayr ("Castle of the monastery").[2]









http://en.wikipedia.org/wiki/Ma%27alul











Welcome To Ma'lul
District of Nazareth
معلول
Ethnically cleansed 22,795 days ago
eMail to a friend
النسخة العربية
כדי לתרגם עברית
View in Google Earth










Statistic/Fact Value
Israeli occupation date July 15, 1948
Distance from district center 6 (km) West of Nazareth
Elevation from the sea 275 (meters)
Map location See location number #2 on the map
Israeli military operation Second stage of Operation Dekel
Village remains
after destruction by Israelis
Ma'lul was mostly destroyed with the exception of the two village churches and the village mosque.
Ethnically cleansing
by Israelis
Ma'lul inhabitants were completely ethnically cleansed.
Land ownership
before occupation
Ethnic Group Land Ownership (Dunums)
Arab 1,949
Jewish 2,719
Public 30
Total 4,698
Land usage in 1945
Land Usage Type Arab (Dunum) Jewish (Dunum)
Irrigated & Plantation 650 0
Area planted w/ olives 700 0
Planted W/ Cereal 784 2,678
Built up 29 35
Cultivable 1,434 2,678
Non-Cultivable 516 6
Population
before occupation
Year Population
1596 77
19th century 280
1912 296
1922 346
1931 390
1945 690
1948 800
Est. Refugees 1998 4,915
Number of houses
Year Number of houses
1931 90
1948 184
Town's name through history The Crusades referred to the village by Maula.
Religious institutions One mosque and two churches, and all remain standing, but in need of serious renovation guys!
Nearby wadies & rivers The village overlooks Wadi al-Halabi.
Water supplies Two springs lay in the vicinity of Ma'lul, one to the northeast and the other to the northwest.
Archeological sites The village contains a magnificent Roman mausoleum, which is known localy as Qasr al-Dayr.
Exculsive jewish colonies on town's lands Migdal ha-'Emeq, Kefar ha-Choresh, Timrat, and an Israeli military base.
Related Maps خرائط تفصيلية للمحافظة
View from satellite
Help us map this town at WikiMapia
More Information
Language External Links
Arabic PalGates
Hebrew Nakba-Online
According to the Palestinian historian Walid Khalidi, the village remaining structures on the village land are:
The village site is now covered with a pine forest planted by the Jewish National Fimd and dedicated to the memory of prorninent Jews and some non-Jewish Americans and Europeans. A military base is also on the site. The mosque and two churches still stand, and are used intermittently as cow sheds by the residents of Kibbutz Kefar ha-Choresh. Overlooking Wadi al-Halabi, between the village site and the site of al-Mujaydil, is an Israeli plastics factory. Cactus, olive trees, and fig trees grow on the site, which is strewn with piles of stones. A few tombs in the Muslim cemetery across from the mosque can be seen. The main village site also contains the remains of houses



To contact any of the below members, simply click on the names.
Display Name Clan/Hamolah Country of Residence
AHMAD ISMAIL AL SHARIF BIRMINGHAM UK
Manhal Ismail alsharef amman, jordan
ابو الكرة - -
Reem Ali-saleh Deab Nazareth, yaffa
salehn 7awa hawa new jersey, u s a
All Registered Members

Adding a video has never been easier, click here to see what other members have added.





http://www.palestineremembered.com/Nazareth/Ma%27lul/index.html




D E _ O N E I N D I G E _ O O R L O G
d o o r _ S t a n _ v a n _ H o u c k e


Interview met Ali Saleh

“We verlangen niets bijzonders. Het is een doodnormaal streven dat we van Israel een democratisch land willen maken.”
Dankzij een aanhoudende stroom financiële giften kon het Joods Nationaal Fonds (JNF) de afgelopen eeuw 210 miljoen bomen in Israël laten planten, vooral op plaatsen waar eens Palestijnse dorpen stonden. Nadat in 1948 en 1967 de Palestijnse bewoners uit die dorpen waren verdreven, werden hun huizen met de grond gelijk gemaakt. Om de misdaad aan het oog te onttrekken zijn tussen de fundamenten en op het puin pijnbomen geplant. Zes kilometer ten westen van Nazareth in Galilea staat zo’n bos op het land van het in 1948 door Israël verwoeste dorp Ma’lul. Op weg ernaar toe rijdt men tenslotte via een landweg met diepe kuilen door stofwolken langs een ronde betonnen bunker, elektriciteitspalen, hekken en militaire wachtposten, manshoge cactussen, een hardhouten paal met het logo van het JNF en bordjes die terreinfietsroutes aangeven. De laatste honderd meters slingeren de auto waarin ik zit langs grote kuilen in het pad, rechts van ons passeren we een moskee waarvan een deel van de muren is weggeslagen en binnen ijzeren balken het dak stutten. Links een hoog hek met rollen prikkeldraad erop en een rood bord met een witte hand die waarschuwt dat het verboden gebied is. Af en toe rijdt een militair karretje voorbij dat kisten vervoerd. Later zie ik via Google Earth dat er een honderdtal munitiebunkers op deze militaire basis staan. Voorbij het hek loopt een bospad aan het eind waarvan twee Grieks Orthodoxe kerken staan, één is gerestaureerd en weer in gebruik genomen, de ander is vervallen, zonder deuren. Op de okergelen muren staan Arabische teksten geschreven, het stukwerk is op veel plaatsen eraf gevallen, op de vloer van zand liggen uitwerpselen van, ik vermoed, ezels. De iconen van de iconostase zijn verdwenen. In de altaarruimte die erachter ligt, de allerheiligste plaats waar alleen de priester mocht komen, ligt puin. Enkele meters achter de prachtige apsis hangt op het hek van de militaire basis een geel bord met in zwarte letters de waarschuwing: ‘Gevaar Mijnen!’ in het Hebreeuws en Arabisch en merkwaardig genoeg ook in het Engels. Tegenover de kerk zijn nog enkele fundamenten te zien van Arabische huizen. Dahoud Badr, coördinator van de Association for the Defense of the Rights of Internally Displaced Persons in Israël, stelt ons voor aan Ali Saleh, wiens familie afkomstig is uit Ma’lul. Hij vertelt dat zijn dorp in 1948 etnisch gezuiverd werd en de meer dan 800 bewoners naar Nazareth vluchtten, waar hun families nog steeds als vluchtelingen leven. Hun land is niet meer van hen en ze mogen er ook niet naar terugkeren. ‘Toen we vluchtten werd ons toegezegd dat we na een week weer zouden mogen terugkeren. We hadden in die tijd een goede band met de nabijgelegen joodse nederzetting, wij hadden ruimte voor hen gemaakt. Ook de christenen en islamieten leefden hier vreedzaam met elkaar en dat is nog steeds zo in Nazareth. Mijn islamitische ouders werden in deze kerk gedoopt, dat was toen gebruik. Een ander gebruik was dat als een islamiet of christen trouwde één van de getuigen christen was en één moslim, zo bleef eeuwenlang de samenhang gewaarborgd. De dorpelingen wisten dat ze onder de heerschappij van dezelfde God leefden. Dus waarom zouden ze elkaar bestrijden? De zionisten hebben onze huizen verwoest om te voorkomen dat we terugkwamen en om de geschiedenis uit te wissen. Wij bezoeken ons dorp nog steeds, vooral tijdens religieuze feestdagen, met Kerstmis, tijdens Ramadan, op de naamdag van Sint Joris.’ Terwijl we onder de pijnbomen met elkaar praten, arriveert Atif Serhan, het hoofd van vluchtelingengemeenschap uit Ma’lul. Hij is een zacht sprekende man van weinig woorden: ‘Het is een uitermate pijnlijk voor ons om jaar na jaar, generatie na generatie als intern verdrevenen te moeten leven. Ik heb slechts één eis, terugkeren naar het dorp waar ik geboren ben, om er te leven en mijn huis weer op te bouwen. Ik kan niets doen zolang de staat het mij verbiedt in mijn eigen dorp te wonen. In 1953 bepaalde de staat dat wij tegelijkertijd afwezig als aanwezig zijn, en daarom mogen we niet terug. Als belastingbetaler zijn wij aanwezig, als eigenaar van bezit zijn wij afwezig, snapt u.’ De heer Serhan zwijgt verder, de paradox is voor hem voldoende om het onrecht duidelijk te maken. Iedereen in Israël weet welk onrecht de Palestijnen is aangedaan en weet dat al lang. Het was Moshe Dayan geweest die in 1969 publiekelijk verklaarde dat ‘Joodse dorpen gebouwd werden op de plaats van Arabische dorpen. U kent niet eens de namen van deze Arabische dorpen, en ik heem het u ook niet kwalijk omdat de geografieboeken niet langer meer bestaan. Niet alleen bestaan de boeken niet meer, ook de Arabische dorpen zijn daar niet meer. Nahalal ontstond op de plaats van Ma’lul; Kibboets Gvat op de plaats van Jibta; Kibboets Sarid op de plaats van Huneifis; en Kefar Yehushu’a op de plaats van Tal al-Shuman. Er is geen enkele plaats in dit land gebouwd dat geen voormalige Arabische bevolking had.’ De voormalige Chef Staf van de Israëlische Strijdkrachten en minister van Defensie was in Nahalal, op steenworpafstand van Ma’lul, opgegroeid en wist als niemand anders waarover hij het had. Dayan is er ook begraven. Hij kende de verhalen van de vluchtelingen zoals deze: ‘’s Nachts kropen we terug om dat wat we konden vinden op te halen. Ik wilde wat suiker uit ons voorraad halen. Toen ik de ruines van het huis zag werd ik gek… Ik was doodsbang… Het vee ging dood. Wij hadden de gewoonte om dingen op te slaan… maar de voorraadkamer was leeg: linzen, tarwe, hooi. Wij hadden werkelijk gedacht dat we terug zouden keren na de bezetting en het einde van de vijandelijkheden.’ Dayan wist ook dat het om een etnische zuivering ging, die langdurig was voorbereid onder leiding van Ben Goerion die in 1948 had gesteld dat ‘wij alles moeten doen om te garanderen dat ze (de Palestijnen svh) nooit meer terugkeren.’ Het probleem zou zichzelf oplossen, want zo voorspelde de vader des vaderlands ‘de ouden zullen sterven en de jongeren zullen vergeten.’ Bijna zestig jaar later zegt Ali Saleh in het pijnboombos in zijn voormalige dorp Ma’lul: ‘Na al die jaren is mijn vraag waarom ik niet kan wonen waar ik wil en de joden wel. Ik heb er niets op tegen om met joden samen te leven, maar dan wel als gelijkwaardige burger. Wij allen zijn ingezetenen van een staat die zichzelf als joods definieert. Als nationale minderheid kunnen wij Palestijnen deze definitie niet accepteren, want onze families leven hier al eeuwenlang, wij zijn de oorspronkelijke bewoners en wij willen gelijke rechten hebben. Waarom heeft de staat ons die rechten afgenomen? Wij willen net zoals u in een democratie leven. Wij kunnen niet akkoord gaan met het feit dat Israël een democratie voor joden is en niet voor ons. Als u in een soortgelijke positie zou verkeren zou u dat toch ook niet accepteren? Wij willen dat Israël een staat van en voor al zijn ingezetenen wordt, en niet een staat blijft van en voor alleen maar joden. We verlangen niets bijzonders, wij willen een democratie. Het is een doodnormaal streven dat we van Israel een democratisch land willen maken. Joden in de hele wereld bezitten het recht om terug te keren, maar de Palestijnse vluchtelingen hebben volgens Israël dat recht niet. Wij vragen om hier onze mensenrechten te respecteren. Wij willen gelijkheid voor de wet. Er zijn joods-Israeli’s die zich verontschuldigen voor de misdaden van hun land, maar de autoriteiten hebben zich nooit verontschuldigd. Ze hebben hun misdaden tegenover ons nooit erkend. We waarderen het dat sommige joodse landgenoten met ons meeleven, maar dat is niet voldoende. We willen dat de autoriteiten ons recht op terugkeer niet langer meer belemmeren. Wij bezitten nog de documenten die aantonen dat wij eigenaren zijn van de grond.’ 

Ein Hod as Zionist Kitsch 3

The Carmel wildfire is burning all illusions in “Israel”

The Carmel wildfire is burning all illusions in “Israel”
Nakba by Max Blumenthal writing from New York City, US, Live from Palestine, EI “When I look out my window today and see a tree standing there, that tree gives me a greater sense of beauty and personal delight than all the vast forests I have seen inSwitzerland or Scandinavia.
Because every tree here was planted by us.” – David Ben Gurion, Memoirs “Why are there so many Arabs here? Why didn’t you chase them away?” – David Ben Gurion during a visit to Nazareth, July 1948 Four days after Israeli Prime Minister...READ THE FULL STORY ON: SILVER LINING
http://realisticbird.wordpress.com/2010/12/07/the-carmel-wildfire-is-burning-all-illusions-in-“israel”/

Ein Hod as Zionist Kitsch 2

 Jewish Israeli Kitsch in Ein Hod.


Ik kom terug op het verschijnsel Ein Hod. Wie door de door Israel bezette gebieden rijdt, ziet hoe de zionisten in hun poging de grond in beslag te nemen het landschap hebben verkracht, de ruimte is veranderd in een schuldig landschap. Het is niet alleen de Muur of het elektronisch beveiligde hek, omzoomd door een onbetreedbare zone, het zijn ook de lukraak aangelegde doorgangswegen, de nederzettingen die als witte middeleeuwse burchten boven op de heuvels in het zonlicht te schel afsteken tegen de blauwe lucht. Het is het puin, het stof, het platgebulldozerde land, de overal verpulverde rotsen, het beton dat alles egaliseert, de naar schatting 100.000 olijfbomen die met grof geweld zijn ontworteld. Om het Palestijnse land in bezit te nemen hebben de joods-Israëli’s hun heilige land ontheiligd, werkelijk niets is er organisch tot stand gekomen, alles is er neergeplempt door een oppermachtige ijzeren vuist die met brute kracht zijn wil aan het landschap heeft opgelegd, zonder enige rekening te houden met het stille verlangen van de heuvels, de dalen en de valleien. Israël: zo ziet verkrachting eruit. 


John Berger, wiens joodse voorouders uit Polen, Galicië en het Oostenrijks-Hongaarse Rijk kwamen, schreef: ‘En hier identificeer ik mijzelf zonder te aarzelen met de rechtvaardige zaak en de pijn van degenen die de staat Israël (en neven van mij) veroorzaken in een mate die tragisch totalitair is.’ De Britse schrijver laat weten dat hij als kosmopoliet en humanist afstand doet van zijn ‘Recht op Terugkeer’, dat  het elementaire recht van de Palestijnen onvermijdelijk heeft vernietigd. En diep in het bewustzijn van de Joods Israeli's knaagt de angst dat ‘het einde van de zionistische onderneming al voor de deur staat’. Aldus Avraham Burg, de voormalige voorzitter van de Knesset, die ten slotte de diaspora verkoos boven het leven in Israël, omdat een ‘een joodse staat gevaarlijk is. Het is dynamiet… De staat Israël definieren als een Joodse staat is de sleutel tot zijn ondergang.’ Burg verklaarde dat ‘er weliswaar toch nog een Joodse staat hier mag ontstaan, maar het zal van een ander slag zijn, vreemd en lelijk… Wij leven in een verpletterend mislukte werkelijkheid. Jazeker, we hebben de Hebreeuwse taal nieuw leven ingeblazen, een prachtige theatercultuur geschapen en een sterke munteenheid. Onze Joodse hersenen zijn zo scherp als altijd. We handelen aan de Nasdaq. Maar zijn dit de redenen waarom we een staat creëerden? […]  De 2000 jaar oude joodse strijd om te overleven is geëindigd in een nederzettingenstaat, georganiseerd door een amorele kliek van corrupte overtreders van de wet die doof zijn voor zowel hun eigen burgers als hun vijanden. Een staat die geen rechtvaardigheid bezit, kan niet overleven. Meer en meer Israëli’s beginnen dit te begrijpen wanneer zij hun kinderen de vraag stellen waar ze denken dat ze over 25 jaar leven. Kinderen die eerlijk zijn geven toe, tot hun ouders schok, dat ze het niet weten. Het aftellen van het einde van de Israëlische samenleving is begonnen.’

Het leven in een leugen verontmenselijkt niet alleen, het maakt de mens ten slotte sprakeloos. Op de website van de kunstenaarskolonie Ein Hod staat in het Engels onder andere de volgende uitnodiging: ‘kom en ervaar de fascinerende geschiedenis van het dorp’. De wereld is uitgenodigd, behalve dan de voormalige Palestijnse inwoners uit het dorp, die naar het buitenland zijn gevlucht. Toen ik Dan Ben-Arye, de maker van Ein Hods website, per e-mail vroeg waarom er geen woord wordt gewijd aan het feit dat er Palestijnen woonden, kreeg ik als antwoord: ‘Ein Hod werd gebouwd door christelijke kruisvaarders. Toen de Turken het gebied veroverden (ongeveer vierhonderd jaar geleden) lieten ze zich bij de gevechten bijstaan door Turkse stammen. Het was gebruik om deze stammen de veroverde dorpen te geven. Het prachtige christelijke dorp Ein Hod werd gegeven aan een Túrkse stam genaamd Abu-Lega…  Toen Israël zijn onafhankelijkheid uitriep was het dorp verlaten. Waar heb jij jouw geschiedenis geleerd?’ Turkse was vetgedrukt. In de ogen van Ben-Arye, die als beeldend kunstenaar ‘Bijbelse figuren’ maakt, hebben we hier niet met Palestijnen te maken maar met Turken. Bovendien zouden die ineens in het niets zijn verdwenen toen de staat Israël werd gesticht. Ik mailde de kunstenaar enkele vragen: waarom had hij de Palestijnen ‘Turken’ genoemd, ze woonden immers in Palestina? Noemt hij joden die uit Ethiopië komen nu Afrikanen of Israëli’s? Bovendien herhaalde ik mijn vraag waarom er niets over die geschiedenis op hun website staat, zodat lezers konden vernemen welke ‘fascinerende geschiedenis van het dorp’ hen te wachten stond. Zijn antwoord was dat Ein Hod al ‘80.000 jaar’ bewoond wordt en dat de website alleen de Joodse kunstenaarskolonie promoot. En wat betreft de Turken: Hoe noem jij de golf moslimimmigranten die Europa overvalt?’  Ik antwoordde dat ik nooit in deze termen dacht over moslimimmigranten en ik ook het voor hem kennelijk beladen begrip Turken niet zou gebruiken als ik het over islamitische landgenoten zou hebben, zeker niet als hun families al 400 jaar in Nederland zouden hebben gewoond. Daarnaast wees ik Dan Ben-Arye op het feit dat de kracht van kunst is dat het een diepere waarheid onthult, en niet een of andere politieke leugen verbergt. ‘Leugens in de politiek worden propaganda genoemd, leugens in de kunst heten kitsch.’ 

Kan een kunstenaar elke dag weer negeren dat hij letterlijk boven op en in een verborgen misdaad leeft? Hoe kan het dat zogeheten progressieve Israëlische kunstenaars een schizofrene reactie vertonen zodra het hun eigen verleden betreft? Kunst is het ontsluieren van een fragiele en subtiele werkelijkheid, geen herhaling van een botte ideologische leugen. Ik mailde hem het citaat van Salman Rushdie waarmee de beschrijving van de documentaire van Rachel Leah Jones begint: ‘Indien een onzichtbare werkelijkheid zich als een fantoom bewoog onder een zichtbaar verzinsel, al haar betekenis ondermijnend… hoe kan dan iemand van ons aan die dodelijke laag ontsnappen? Hoe zouden we dan een authentiek leven kunnen leiden? Hoe zouden we anders kunnen zijn dan grotesk.’ Die vraag legde ik Ben-Arye voor. Ondanks herhaald verzoek kwam er geen antwoord. Leugens maken niet alleen de taal betekenisloos, maar ook het leven zelf. Het is een oude waarheid dat ontheemde zielen geen rust in hun omgeving vinden. Immers, niets spreekt in hun eigen taal met hen, om de simpele reden dat zij de taal van de omgeving niet spreken. Niets wat ze doen is in harmonie, hun handelingen vervloeken de omgeving, waardoor op haar beurt de omgeving hen vervloekt. Hun bestaan is niet doorleefd, maar kitsch, ze imiteren het leven, zonder het ooit echt te leven. In de documentaire van Leah Jones zegt een joods Israëli die in Ein Hod met oude materialen een Palestijns huis probeert na te maken over zijn poging: ‘Eigenlijk noem ik het een neo authentiek uiterlijk. Bij ons is het allemaal gekunsteld. Wij proberen te reproduceren, om te zijn zoals zij. Maar bij hen is het natuurlijk. Iemand zei eens dat zelfs hun kitsch aparter is dan onze kitsch, omdat het natuurlijk is bij hen, terwijl wij er zo hard voor moeten werken om het te bereiken.’ Het is als een vloek. Het opperhoofd Seattle had gelijk toen hij de blanke kolonisten waarschuwde zijn volk niet te vernietigen, want ‘alle dingen zijn met elkaar verbonden. Alles wat er met de aarde gebeurt, gebeurt met de kinderen van de aarde…. En zelfs de stof waarop u nu staat reageert liefdevoller op onze voetstappen dan op de uwe, want het is rijk aan het bloed van onze voorouders en onze blote voeten zijn bewust van de welwillende aanraking van de aarde.’

Na met zijn scherpe oude ogen in bezet Palestijns gebied te hebben rondgekeken, merkte John Berger op: ‘Toch wordt deze macht van de machtigen vergezeld door een furieuze frustratie: de ontdekking dat, ondanks al hun wapens, hun macht een onverklaarbare limiet kent.’

Uri Rosenthal. Een Nederlandse Minister 2

Minister Rosenthal heeft genoeg van 'Israël-bashing'

zaterdag 11 december 2010 10:45
Het kabinet van VVD en CDA met gedoogsteun van PVV wil het verschijnsel 'Israël-bashing' - het voortdurend negatief bejegenen van de Joodse staat - zoveel als mogelijk bestrijden.
Rosenthal: Israël-bashing tegengaanRosenthal: Israël-bashing tegengaan
'Nederland wil verder investeren in de band met de staat Israël,' staat inhet Regeerakkoord (pdf). 'Nederland blijft daarbij voorstander van een alomvattend vredesakkoord (...). Een tweestatenoplossing, met als uitgangspunt de grenzen van 1967, vormt hierbij het uitgangspunt.'
Dat zegt minister Uri Rosenthal (VVD, Buitenlandse Zaken) zaterdag in een
interview met de Volkskrant.

Thuis
'Ik vind het van groot belang dat Israël in het Midden-Oosten de enige democratische rechtsstaatis, met alle kritiek die je op sommige punten kunt hebben,' zegt hij.

Rosenthal, zelf van Joodse afkomst, zegt dat hij zich 'thuis voelt' bij de warme woorden die in het Regeerakkoord staan opgenomen over Israël (zie kader). 'Wij willen weerstand bieden aan Israël-bashing, we willen investeren in de relatie met Israël.'

Wilders
Hij vindt het 'een misverstand' om te denken dat een pro-Israëlische opstelling zijn bewegingsvrijheid in de Arabische wereld zou beperken.

'Wij zijn voor een tweestatenoplossing in het Midden-Oosten, en Europa moet de Amerikanen niet voor de voeten lopen in het vredesproces. Dat is een heel andere lijn dan Geert Wilders(PVV) heeft.'

Hier wordt een aantal fundamentele fouten gemaakt door deze joodse minister. Ik kom hierop terug.