zaterdag 5 april 2008

De Volkskrant 65

Twee dagen geleden berichtte de Volkskrant ons het volgende:

'Pieper verruilt onveilig Nederland voor Rivièra
ACHTERGROND,
Van onze verslaggever Marc van den Eerenbeemt
gepubliceerd op 03 april 2008 04:13, bijgewerkt op 3 april 2008 08:29Amsterdam -

Roel Pieper, durfkapitalist en voormalig topman van Philips, verruilt Nederland voor de Franse Rivièra.'

Zowaar, een echt 'ACHTERGROND artikel van onze verslaggever Marc van den Eerembeemt,' zoals de Volkskrant met gepast trots aangeeft.

Maar nu blijkt Marc de zaak toch niet zo goed te hebben uitgezocht en is de heer Pieper niet uitgeweken uitsluitend vanwege de door de Volkskrant beweerde onveiligheid in het vaderland. De Telegraaf meldt ons vandaag het volgende: 'Pieper emigreert ook om belasting. Voorkeursbehandeling afgelopen... De oud-topman heeft tien jaar lang gebruik kunnen maken van een speciale regeling waardoor hij dertig procent van zijn belastbaar inkomen belastingvrij ontving. Deze voordeelsregeling loopt dit jaar af. Volgens Pieper heeft Philips dit destijds met de Belastingdienst geregeld om te voorkomen dat hij, toen hij gevraagd werd leiding te gaan geven aan het elektronicaconcern, komende vanuit Amerika direct onder het zware Nederlandse belastingregime zou vallen. "Vorig jaar heb ik verlenging van de regeling aangevraagd," verklaart Piper. "Maar Financien heeft ons laten weten dat het niet kon. Toen was voor ons de optie: blijven we of niet."' Nog geen jaar later was Pieper opgestapt bij Philips, maar dat belette hem niet om negen jaar nadien nog steeds van dit belastingvoordeel voor gefortuneerden te profiteren. Uit het feit dat Roel verlenging aanvroeg van dit privilege blijkt wel hoe krap dit soort mensen bij kas zitten. Vaak wordt voorbijgegaan aan het feit dat een pand aan de Riviera enorm in de papieren kan lopen. En het is dan ook volkomen begrijpelijk dat een overbruggingsperiode van tien jaar dan te kort is. Opmerkelijk is overigens wel dat al deze informatie in het onderzoek van de Volkskrant niet boven tafel kwam. Zou Marc zijn werk niet goed hebben gedaan? Op zijn minst is hier toch een rectificatie op zijn plaats, want nu blijkt ineens dat de bewering over 'het onveilig Nederland' voor gefortuneerden niet gestoeld is op gedegen onderzoek. Tenzij Marc met onveilig bedoelt, belastingtechnisch onveilig, maar dan had mijn wakkere collega dat erbij moeten vermelden. Misschien kan de Volkskrant ook eens onderzoeken hoe het nu verder moet met het reactionaire weekblad Opinio dat door Pieper mede gefinancierd is van belastinggeld dat Pieper niet aan de gemeenschap hoefde te betalen. Een deel van het geld gaf Pieper liever aan een weekblad dat een extreem rechts gedachtegoed verspreid. Die durfkapitalisten weten elkaar altijd te vinden. Dat heb je nou eenmaal als je lef hebt en zo brutaal als de beul bent.

'Na een (matig tot niet renderende) investering in het nieuwe opinieblad Opinio, richt investeerder Roel Pieper zijn geldpijlen nu op zakenreizigers. Businessclass en firstclass-vliegers staan nog altijd in dezelfde rij op de luchthaven als economy-vliegers.'

11 september 2001 (39)


Kijkt u eens goed naar die ontploffing onder de wolk aan de rechterzijde van dit gebouw en kijkt u vervolgens even naar deze filmpjes: http://ontgoocheldoos.blogspot.com/
Frappant, nietwaar?

vrijdag 4 april 2008

De Commerciele Massamedia 118


Elke keer weer wordt in de commerciele massamedia de islam, de koran gebruikt om te beweren hoe slecht alle islamieten zijn.
Generaal Yehoshafat Harkabi, voormalig hoofd van de Israelische Militaire Inlichtingendienst, vertelde mij achttien jaar geleden dit:

'In Numeri staat geschreven: “Jaweh sprak tot Mozes… wanneer gij de Jordaan oversteekt… moet gij alle bewoners uit het land verdrijven… dan zult gij het land in bezit nemen om er te wonen, want Ik geef het u in bezit.” En bij die verovering was alles toegestaan want in Deuteronomium staat dat het joodse volk de verslagen volkeren “met de ban [moet] slaan. Gij moogt geen verbond met hen aangaan en geen medelijden met hen hebben.” En “van de steden dezer volken, die u de HEERE, uw God ten erve geeft, zult gij niets laten leven dat adem heeft.” De bijbelse belofte is nu van een religieuze en spirituele aangelegenheid een politieke zaak geworden. Dat is een buitengewoon gevaarlijke ontwikkeling, omdat het in de praktijk een grove schending van het internationaal recht betekent. Het getuigt van een groot gebrek aan realiteitszin. De Palestijnen hebben in deze gedachtewereld geen recht op “het heilige land,” dat ze 2000 geleden onrechtmatig in bezit zouden hebben gekregen. Het uitverkoren volk is zodoende gerechtigd om de inheemse bevolking met geweld uit “het beloofde land” te verdrijven, het grondgebied wordt alleen maar teruggevorderd, en dat is wat er vandaag de dag gebeurd. Letwel, het gaat hier niet om opvattingen van een krankzinnig marginaal groepje, maar om de ideologische overtuiging van gerespecteerde politici en vooraanstaande intellectuelen, naar wie in brede kring geluisterd wordt.'
Ik moest hieraan denken toen Cornelis mij dit emailde: http://peacepalestine.wordpress.com/2008/04/03/gilad-atzmon-swindlers-list/

Het NOS Journaal 7


Het NOS-Journaal had zijn correspondent helemaal naar de plaats gestuurd waar in 1968 Martin Luther King werd doodgeschoten, om aldaar uit de mond van een medewerker van de dominee te vernemen dat King sigaretten rookte en niet wilde dat kinderen dit wisten. Daarom had deze medewerker het pakje sigaretten uit de zak van Martin Luther gehaald terwijl de man met een half weggeschoten hoofd lag dood te bloeden op een balkon. De nieuwslezeres Sacha de Boer wist aan het eind van het item nog te melden dat dat pakje sigaretten en de laatste peuk nog steeds bewaard zijn. Als dat geen nieuwsgaring is weet ik het niet meer.
De debilisering van het publiek kent geen ondergrens in Nedederland. Veel relevantere informatie gaf de BBC al tien jaar geleden. Maar voor het NOS Journaal is dit een irrelevant triviaal feit en bovendien verstoort 't het propagandabeeld van het democratische Amerika. De BBC:
'1998: Martin Luther King killer dies
James Earl Ray, the convicted killer of the black American civil rights leader Martin Luther King, has died, aged 70, still protesting his innocence.
Officials in the Tennessee prison department said he died in hospital where he was being treated for terminal liver disease. He had been treated in hospital several times in the last 15 months.
Dr King died from a single rifle shot as he stood on the balcony of the Lorraine Hotel in Memphis, on 4 April 1968.
The assassination sparked race riots in more than 100 cities and set off one of the biggest manhunts in US history.
Ray, an escaped convict, was captured in London more than a year later.
He pleaded guilty to the killing and was sentenced to 99 years in prison for the murder to escape the electric chair, but three days after his jail sentence began he withdrew his confession.
Campaign to clear Ray's name
His case was taken up by the King family, which has campaigned for a new investigation into the assassination in the belief that it may have been plotted by senior officials in the US Government.
The King family issued a statement expressing grief over the death of Ray and renewed its call for a fresh inquiry.'

Opinio



Het adagium is van Joseph Goebbels. Hij zei het zo: "Wij spreken niet om wat te zeggen, maar om een bepaald effect te bereiken."

Het reactionaire weekblad Opinio doet het via het publiceren van een neptoespraak. Het interessante daarbij is dat een nauwkeurige lezer precies kan zien wat de volgelingen van Wilders, Ellian, Jansen en al die andere mallotige mannen dwars zit. Leest u maar, via, via, via kreeg ik hun neptoespraak. Dan hoeft u het nummer ook niet te kopen:

"Afgelopen zondag vond er een geheim beraad plaats van een dertigtal CDA-prominenten. Bij die gelegenheid hield Jan Peter Balkenende aan de hand van enkele punten een opmerkelijke rede. Hij sprak vrijuit over de islam en de noodzaak voor het CDA om een visie daarop te ontwikkelen.

‘Wij kunnen en mogen niet langer zeggen dat het allemaal hetzelfde is. Bijbel en Koran – allemaal hetzelfde. Nee, en nog eens nee. Wij moeten niet meegaan in die laffe vergelijking van één pot nat.’ Via via ontving Opinio de weergave van deze rede. ‘We moeten trots zijn op ons christendom.’

Waarde vrienden,
‘Het roer kan nog zes keer om.’ Daar moest ik de afgelopen dagen aan denken. Het is de titel van een boek van Maarten ’t Hart. Het roer kan nog zes keer om. Maar ik dacht ook: het roer moet nu om! Zoals jullie allemaal weten, hebben we het roer al enkele keren omgegooid. Bij het zeilen is dat de gewoonste zaak van de wereld, maar in de politiek ligt dat wat lastiger. Maar wat is politiek anders dan goede stuurmanskunst? Daarom: het roer moet nu om.Wat is de situatie? De afgelopen maanden hebben we ons laten gijzelen door Geert Wilders. We hebben ons in een positie laten manoeuvreren waaraan we niet meer wisten te ontkomen. Ik zal het zo hard mogelijk zeggen – want we zijn hier niet bij elkaar en onder elkaar om zoete broodjes te bakken, nee, wij regeren mede het land en er zijn grote problemen, of misschien moet ik wel zeggen, er is een groot probleem – en daarom zeg ik: we hebben het helemaal niet goed gedaan. Ik betrek dat ook op mezelf: ik heb het niet goed gedaan.Wat is het grote probleem? En wat heb ik niet goed gedaan? Allereerst wil ik nog zeggen dat ik slechts enkele korte punten op papier heb gezet. Ik kon vannacht niet slapen. Ik ben naar beneden gegaan, ik had de Belijdenissen van Augustinus meegenomen en ik ben aan de keukentafel gaan zitten met een vel papier. Hoe het precies kwam, weet ik niet meer, maar ik voelde mij geïnspireerd door Barack Obama, door zijn magnifieke redevoering in Philadelphia. Als je het hebt over het benoemen van een probleem – dat deed hij. Het probleem was zijn dominee. God damn America. En nog veel meer van dat soort zinnen, en nog erger. En wat deed Obama? Hij ging er met een nietsontziende eerlijkheid op in. En met een retorisch vernuft waar ik jaloers op ben – laat ik ook eerlijk zijn. Ik zal proberen, door hem geïnspireerd, op dezelfde eerlijke manier onder ogen te zien wat hier in ons land aan de hand is.
Wat is het grote probleem? Ik zeg het zonder omwegen: het grote probleem is de islam. Jullie horen het goed, ik zeg niet: de radicale islam of het islamitische terrorisme of het fundamentalisme in het algemeen – nee, ik zeg: het grote probleem is de islam.Ik ga nu een paar punten noemen en ik zou willen dat we deze punten de komende drie, vier weken met elkaar en onder elkaar bespreken, dat ons wetenschappelijk bureau daar een leidende rol in vervult en dat we over een maand naar buiten kunnen komen met een samenhangende visie op de islam. En dat we met zijn allen kunnen zeggen: zo kijken wij hier tegen aan, dit is onze visie. Want dat heeft ontbroken, en daarom was het mogelijk dat Wilders ons gijzelde: wij hadden geen visie op de islam.Misschien zeggen jullie nu: wij hadden wel degelijk een visie op de islam. En dan hoor ik meteen de algemene zinnen die al jaren de ronde doen: de islam is een wereldgodsdienst, de islam is een van de drie godsdiensten van het Boek, gevolgd door zinnen over godsdienstvrijheid en de noodzaak tot dialoog, en het verschil tussen de radicale islam en de islam, daar zijn we knettergoed in, om het zo maar eens te zeggen, en het verschil tussen de godsdienst en de gelovigen, en tussen opvattingen en gedrag – al die mantra’s ken ik – en dat je niet alle moslims over één kam mag scheren, die uitdrukking wordt ook te pas en te onpas gebruikt, zonder dat nog iemand de herkomst kent – ik heb het voor deze gelegenheid in de oude Stoett * opgezocht: het is een gezegde dat is ontleend aan de weverij, en kam betekent hier de weverskam, die breed of fijn is, al naargelang het stuk dat men weeft breed of fijn moet worden. Het voert te ver om hier lang bij stil te staan, maar wat ik nog wel wil zeggen: de oorspronkelijke betekenis van ‘over één kam scheren’ is positief: je maakt een samenhangend weefsel, je maakt een geheel. En het is typerend voor onze onsamenhangende tijd dat het omgekeerde wordt benadrukt: je mag niet over één kam scheren. Waar ben je dan mee bezig, dacht ik toen. Allemaal losse draden!Ik ga trouwens eens aan Ella vragen of de oude Stoett ook in de inburgeringscursus zit. Zal wel niet. Maar het kan toch heel nuttig zijn dat de nieuwe Nederlanders de oude spreekwoorden en gezegden leren kennen.Nu ik toch bezig ben, noem ik nog een voorbeeld. ‘Tot hier toe en niet verder’. Die uitdrukking is ontleend aan het boek Job: “Tot hiertoe en niet verder zult gij komen, hier zal de trots uwer golven blijven staan.”Jullie vragen je misschien af: hoe komt hij nu weer terug bij de islam? Wat is het verband? Wat is het weefsel? Ik zal het uitleggen. Maar ik moet erbij zeggen dat dit onderwerp me bijzonder emotioneert. Ik zal zeggen wat ik vind: ik vind die hele Koran niet veel aan. En aan de andere kant word ik helemaal kriegel van al het gekanker op Bijbel en christendom. Wij kunnen en mogen niet langer zeggen dat het allemaal hetzelfde is. Bijbel en Koran – allemaal hetzelfde. Nee, en nog eens nee. Wij moeten niet meegaan in die laffe vergelijking van één pot nat.Daarom kom ik ook met het bijbelboek Job. Iedereen hier kent Job. En als wij het hebben over wat een ‘beproeving’ is, dan hebben we het over Job en niet over ‘fitna’. En ik vraag me af wie in dit gezelschap over Job heeft gelezen in de Koran. Ayyub heet-ie daar. Ik vraag het jullie. Zeg het me. Wie van jullie? Ik zie drie voorzichtige vingers. Wim [bedoeld wordt Wim van der Camp, red.], zeg jij het. Je weet het niet meer precies? Het was kort? Ik kan je zeggen: het is heel kort. Job wordt er in negen zinnen doorheen gejaagd. Het verhaal is zo plat als een dubbeltje. In negen zinnen moet de goede man zich onderwerpen. Niks geen opstandigheid, geen wanhoop, geen ongeloof, en al helemaal niet wordt de Heer daar aangeklaagd. Mag niet bij hen. Er is niet alleen een groot verschil tussen de Bijbel en de Koran, maar – ik herhaal mezelf – die Koran is echt niet veel aan. Ik zal het niet hardop zeggen buiten dit zaaltje, want ik wil de moslims niet nog eens extra kwetsen, zeker niet op dit moment, en als premier van alle Nederlanders ben ik ook niet de aangewezen figuur om dit te doen, maar we moeten dit punt scherp uitwerken in onze visie.
We hebben nu even de tijd. Voor het debat in de Kamer over Fitna hebben we ons strijdplan, Ernst [Hirsch Ballin] staat klaar in de coulissen, daar kunnen jullie op rekenen. Dat is het eerste scenario. Maar daarna komt ons tweede scenario. Pieter [van Geel] moet zich dit nog volledig eigen maken. En dan gaan we. Wilders heeft al zijn overtreffende trappen nu wel opgebruikt. Ik voorspel jullie dat hij geen prettige week zal beleven. Maar daarna – als ik er even van uit mag gaan dat er geen al te groot tumult in het Midden-Oosten uitbreekt – moeten wij rustig onze nieuwe visie neerzetten.Wij moeten een inhoudelijk verhaal maken. De VVD gaat dat niet lukken. Die heeft geen verstand van godsdienst. En dan krijg je weer die eindeloze opsommingen van Henk Kamp. Hoeveel punten waren het wel niet over die integratie? Geen visie, maar een eindeloze hoeveelheid punten. Als ik Henk Kamp hoor praten, moet ik altijd denken aan een oude tante van me. Deze tante was gevallen en moest flink in de oefentherapie. Toen ze weer thuiskwam, had ze een trucje geleerd om uit haar stoel bij de tafel op te staan. Ze pakte met twee handen de tafel vast en zei dan: “1-2-3-56.” Nou, zo praat Henk Kamp. Dat komt omdat ze daar geen visie hebben.Maar wij moeten een inhoudelijk verhaal maken. Wij kunnen praten over het verschil tussen Jezus en Mohammed. Kan de PvdA ook niet. Zien jullie Wouter Bos op een PvdA-congres al aankomen met een verhaal over Jezus? Wij kunnen dat wel. Wij kunnen zeggen dat er een grondig verschil is tussen Jezus en Mohammed. Allebei profeet. Maar Mohammed was ook legeraanvoerder en veroveraar. Iemand die nogal heeft huisgehouden in Mekka. Iemand die een liefdesleven had – als de verhalen kloppen – waar ik niet van sta te juichen.En jullie weten maar al te goed dat het er mij niet om gaat de verschillen te benadrukken. Ik zoek ook liever de overeenkomst. Maar we hebben voortdurend naar die overeenkomst gezocht in de dialoog met moslims. Nu vraag ik jullie: heeft een moslim wel eens gevraagd hoe het toch zit met die Drie-eenheid van jullie? En leg me dat eens uit van die Heilige Geest, hoe zit dat? Volgens mij komt het allemaal wel erg van één kant. Waarom zijn wij zo verlegen? Waarom hebben wij zo weinig zelfvertrouwen?
Ik zeg jullie: nu is het moment gekomen om ons als christenen te manifesteren. En ik zeg dit uit de grond van mijn hart. Het is nodig. Het is meer dan nodig. Waarom kunnen wij niet trots zijn op ons christendom? Ik vraag het jullie. En kom me niet aan met Rita Verdonk, die het woord ‘trots’ ook gebruikt. Rita deert me niet. Ik zeg: we moeten trots zijn op ons christendom.Het is misschien niet gepast om hier mijn frustraties te uiten, maar neem nu zo’n Harry de Winter. Die begint, als het over terreuraanslagen gaat, doodleuk over Staphorst. Het is toch niet te geloven. En dat is al zo vaak gedaan. Die bovenstebeste mensen in Staphorst worden vergeleken met terroristen! En ik moet zeggen: wij zijn hierin tekortgeschoten. Waarom hebben wij deze malle denkbeelden niet fel bestreden? Waarom bijvoorbeeld komt ons wetenschappelijk instituut – ja, ik bedoel ook jou, Ab [Klink]! – nooit met een grondig artikel tegen Karen Armstrong, die al ik weet niet hoeveel jaar beweert dat alle ellende afkomstig is van het fundamentalisme in alle godsdiensten. In alle godsdiensten! Ik kan het niet meer horen. Het arme Staphorst. En dan komt er ook altijd een abortusarts in Amerika voorbij. Vermoord door conservatieve christenen. En die laatste twee woorden worden uitgesproken op een manier alsof half Amerika bestaat uit bloedbroeders van Ali Chemicali. Het is echt genoeg geweest.Ik kan jullie één ding zeggen: Frits Bolkestein heeft vele jaren lang het debat beheerst met zijn strijd tegen het cultuurrelativisme. Niet alle culturen zijn gelijkwaardig. Wij moeten nu het debat bepalen met een aanval op het godsdienstrelativisme. Niet alle godsdiensten zijn gelijkwaardig. Het is niet één pot nat! En dat wordt een harde en lange strijd.Het is toch van de gekke dat in deze kwestie Bas van der Vlies ons de weg moet wijzen. Hebben jullie dat gelezen, gisteren op de weblog van Wouter Bos? Bos vindt dat Van der Vlies niet kritisch genoeg heeft gereageerd op de film van Wilders en schrijft hem een open brief: “Hoe zou je reactie zijn geweest als deze film over het christendom en de bijbel zou zijn gegaan?” En dan schrijft Van der Vlies terug: “Met die vraag kan ik niets beginnen. Om de eenvoudige reden dat zo’n film niet te maken is.” Ik kan niet anders zeggen dan dat ik dit in al zijn eenvoud een briljant antwoord vind.Ik kom zo terug op mijn grondthema, maar nu ik hier vrijuit met jullie praat, wil ik nog een voorbeeld noemen van die hopeloze vergelijking van christendom en islam. Ik had zaterdagnacht in de keuken ook de televisie zachtjes aan staan. Was er een herhaling van Rondom 10. Dat was dus ongeveer rondom drie in de nacht. Zit daar een arabist, ene Leenhuis [bedoeld wordt hoogleraar arabistiek en koranvertaler Fred Leemhuis], die heel guitig beweert dat christenen ook niet deugen, want je kunt de islamitische terreuraanslagen vergelijken met wat er is gebeurd in Srebrenica: daar werden moslims vermoord door christenen. Ik mag het niet hardop zeggen, maar soms denk ik stilletjes dat onze universiteiten niet uitsluitend bevolkt worden door toptalent.
Ik keer terug naar mijn grondthema: de islam als probleem. Wat het ons, als politici, extra moeilijk maakt om over de islam te spreken, is ons idee van de scheiding van kerk en staat. Voor politici is het moeilijk om over godsdienst te spreken. We moeten ons echter realiseren dat de islam niet alleen een godsdienst is, maar ook zijn leefregels stelt, een ethiek is en een rechtssysteem en ook een ideologie, kortom: een islamitische cultuur. En deze islamitische cultuur is natuurlijk verbonden met de islam als godsdienst. Daarover moeten en kunnen wij praten. De islamitische cultuur die hier binnenkomt, en de islamitische cultuur in de Arabisch-islamitische landen. Zo kunnen wij ook praten over de verschillende VN-rapporten over deze landen, die spreken van een gebrek aan vrijheid, een gebrek aan kennis, en ongelijkheid tussen man en vrouw. Gerard Reve schreef ooit: ‘Klein gebrek geen bezwaar’, maar landen met zo veel gebrek moeten wij helpen.Het is daarom ook belangrijk te praten over de islam zelf. Laten wij de dialoog aangaan, maar dan ook een echte dialoog. Mag ik hierbij een voorbeeld noemen. Laten we de moslims vragen naar hun beeld van het Paradijs. En ze moeten maar zeggen als ik het verkeerd begrijp, maar voor zover ik weet mogen de martelaren van de islam zich verheugen op 72 maagden in het Paradijs. Mijn vraag aan de moslims is: is dit hun geliefde beeld van het Paradijs? Is dit het hoogste: 72 maagden? Wat betekent het voor hun opvattingen over man en vrouw, over seksualiteit? Over liefde? Mag ik vragen: zijn 72 maagden niet wat veel van het goede? Is dat niet het beeld van een ongetemde seksuele begeerte? Komt dit niet in de buurt van wat je zou kunnen noemen: de pornografische zucht? Arie Slob is een debat begonnen over een lingeriereclame van Hunkemöller in het centrum van Utrecht, maar naar mijn idee zouden we moeten praten over dat beeld van die 72 maagden in het Paradijs: wat is dit voor seksualiteit? Wat is dit voor liefde? Daar zou ik graag antwoord op willen hebben. En dan zijn er ook nog islamwetenschappers die onder pseudoniem publiceren en die beweren dat het hier helemaal geen maagden betreft, maar druiven. Mijn vraag is: waarom kunnen de moslims hier niet vrijuit over praten?Ik rond af. Ik vind dat we Wilders moeten vergeten. Maar niet de islam. Het is tijd voor heel gewone vragen aan heel gewone moslims. En het is de hoogste tijd dat wij onszelf manifesteren. Trots op ons christendom".
* Dr. F.A. Stoett: Nederlandse spreekwoorden en gezegden.W.J. Thieme & cie, Zutphen."

donderdag 3 april 2008

Het Israelisch Expansionisme 73

The tramway under construction in Jerusalem, 10 February 2008. (Anne Paq/Activestills)
'Pressure mounts on companies involved with illegal tramway

Adri Nieuwhof,

The Electronic Intifada,

3 April 2008

Recently the French engineering and consulting company Egis Rail joined European companies Veolia Transport and Alstom in their tramway project being built on Palestinian land in Jerusalem. Alstom won the construction bid in 2000 and two years later Veolia Transport obtained the operating rights. The tramway will connect the ring of illegal Jewish settlements in the West Bank with Jerusalem, for which Palestinian land is being confiscated, on top of other violations of international law.On 13 February 2008 The French-Israeli chamber of commerce reported on its website that Egis Rail won a 11.9 million euro contract with Jerusalem Transportation Master Plan (JTMP). A public body, the JTMP team is managed and funded in cooperation with the Israeli Ministry of Transport and the Jerusalem municipality and operates through the Association for Urban Development, Preservation and Planning in Jerusalem with the mayor of Jerusalem as its director. Egis Rail will assist in the project management of the construction of three tramway lines. The contract includes support to a seven-kilometer extension to the north and the south of a line that is already under construction, and a branch of one and a half kilometers towards the Old City. A team of six Egis Rail specialists is currently based in Jerusalem to manage the project.Veolia and Alstom's roleIn August 2007 the respected Palestinian human rights organization Al Haq wrote the presidents of Veolia and Alstom to inform them that the construction of the tramway in East Jerusalem is in violation of international law. According to Article 49 of the Fourth Geneva Convention, an occupying power is forbidden from transferring its population to the territory it occupies. The organization explained that under international law this is considered a war crime. The Jerusalem tramway strengthens the infrastructure of the Israeli occupation and is therefore an obstacle for the indigenous Palestinian people to exercise their right to self-determination. According to the Israeli human rights organization B'Tselem, almost 250,000 Israeli civilians have already been transferred to the settlements in East Jerusalem. Recently Israeli Prime Minister Olmert vowed to a Reuters journalist that he will not stop building settlements on occupied land in and around Jerusalem.At the end of October 2007, Veolia Transport and Alstom were taken to court by Association France Palestine Solidarite (AFPS) because of their involvement in the Israeli tramway project. Veolia has been under international pressure to withdraw from the project, but so far refuses. The Palestinian Liberation Organization (PLO), as the legitimate representative of the Palestinian people, joined AFPS in the legal action against the two companies, inovoking French Civil Code which states in its Articles 6, 1131 and 1133 that any agreement can be discharged of its powers when its aim is in contradiction with the public order or good morals. As they are in violation of international law, the contracts of Alstom and Veolia Transport are therefore also illegal under French law. The legal action undertaken by AFPS is based on this rule in French law and is seeking the cancellation of the contracts for the construction and running of the tramway in Palestine between Alstom, Veolia and the Israeli government. At the same time the legal action is aimed to prohibit the companies from executing the contract.In early January 2008 the court in Nanterre ordered Veolia and Alstom to provide the tramway contract with the city of Jerusalem and the Israeli government. Until then the companies argued they were not involved in the City Pass contract, and had refused to submit the contract. Reluctantly, they handed over the contract to the Nanterre court the end of February 2008. The contract is under the study of the court at present.Veolia and Swiss and Dutch banksOn 11 March this year activists approached the Swiss bank Sarasin to question its investment in Veolia because of the company's complicity in violations of international law. One week later the bank's assistant vice-president of sustainability research responded by email, stating: "We agree that the issue is controversial. As you probably know, the court of Nanterrre will soon decide whether it will start a court case. We will await this decision and then decide on the further rating implications of this issue."Dutch SNS Bank is the owner of ASN Bank which decided to exclude Veolia Environment from its portfolio in November 2006, and SNS Bank was approached by activists to follow the example of ASN Bank. Last summer SNS sharpened its investment policy and developed criteria for divestment. SNS Bank has informed the author that it will make a decision about the exclusion of Veolia from its portfolios at the end of April. The decision will be based on its new investment policy and the assessment of Veolia Environnement that ASN Bank also used.It is clear that the pressure on Veolia to withdraw from the tramway in East Jerusalem is building up. The effect will not be lost on the management of Veolia. The image that it meets the needs of people and sustainable development is at the heart of the company. The tramway in East Jerusalem is a hindrance to the basic need of the indigenous Palestinians to exercise their right to self-determination. A key value of Veolia is supposed to be responsibility. Veolia states on its website, "We are aware of the impact our everyday actions have in improving the living conditions of people worldwide. We never forget how our business affects our employees and society as a whole and base our actions on our understanding of the general public interest." Being Israel's partner in crime, however, reveals a completely different image of Veolia.Adri Nieuwhof is a consultant and human rights advocate.'


Rita Verdonk


Het leuke van oud worden is dat je zoveel al meegemaakt hebt, en je je niet meteen voor de eerste de beste praatjesmaker in de luren laat leggen. Overigens is dit geen portret van mijzelf maar van Joop, die aldus in de media omschreven wordt: 'Joop Leliveld, directeur Bouwbedrijf Midreth Sportief Bouwen. Voor Joop heeft bouwen vele betekenissen, maar levert vooral lekker veel geld op. Midreth heeft de nieuwe Galgenwaard gebouwd, bouwt nu het AZ stadion, maar Joop Leliveld, zelf oud-keeper van Elinkwijk en FC Utrecht, heeft ‘sportief bouwen’ op vele manieren inhoud gegeven...'

Let nu op jongelui, Joop weet net als ik en trouwens jullie ouders ook dat Nederland niet groot is, sterker nog: de grondprijzen in dit volgebouwde land zijn bijzonder hoog, en dus moet je als geldmaker te vriend blijven met de overheid die overal aanwezig is. Al jarenlang zijn Joop en zijn kornuiten druk bezig vrienden te maken met lui op vitale posten, hoge ambtenaren, politici, institutionele beleggers, noem maar op. Ons kent ons zal ik maar zeggen. Het is waar, alles verloopt niet volgens de regels, er zijn prijsafspraken, zwart geld uit het drugscircuit wat op een of andere manier toch wit gemaakt moet worden, grondspeculatie, cadeautjes, en nog wat van die zaken. Al met al, een permanente parlementaire enquete naar bouwfraude zou niet misplaatst zijn. Op de oud-keeper van Elinkwijk na doen ze er allemaal aan mee.


Let andermaal op jongelui, nu het goede nieuws, ditmaal uit de NRC:


"Vanuit schip en skybox bestormt Verdonk het land
Gepubliceerd: 3 april 2008 15:36 Gewijzigd: 3 april 2008 15:37


Of het nu om voetbal gaat of een inzamelingsactie, Rita Verdonk is een graag geziene gast. Vanavond geeft ze zelf een feest bij de start van haar beweging Trots op Nederland (TON)...



Vastgoedadvocaat Dion Bartels, zelf bijna altijd bij Utrecht, heeft wel een idee wie Verdonk daar tegenkomt: bouwondernemers Joop Leliveld en Henk Oudt. Twee generatiegenoten, die elkaar goed kennen en hun passie voor voetbal delen. Maar hoe zit dat met hun steun voor Verdonk?
Een geagiteerde woordvoerder van betonproducent Oudt meldt slechts dat Oudt „vanavond niet te zien is bij het feestje van Rita Verdonk”. In de Amsterdamse Passenger Terminal valt vanavond het startschot voor Trots op Nederland. „Wij hebben wel wat beters te doen”, zegt de woordvoerder.
Joop Leliveld reageert nuchterder. „Ik draag Rita Verdonk een warm hart toe. En ja, ik heb wel eens een donatie gedaan”, is zijn reactie op Bartels’ vermoeden. „Voor wat hoort wat. Wij verdienen ons brood met bouwen en ontwikkelen en doen soms wat terug voor de maatschappij
.”


Lees verder: http://www.nrc.nl/binnenland/article1036796.ece/


Vanuit_schip_en_skybox_bestormt_Verdonk_het_land


Welnu, Rita Verdonk heeft een eigen partij opgericht, die geen politieke partij is in de strikte van het woord, maar een belangengroep van degenen die het meest betalen. De namen van de geldschieters wil ze niet geven, want dan kunnen journalisten, volksvertegenwoordigers, en de 'gewone Nederlanders' voor wie ze dit allemaal doet, zelf onderzoeken of ze zich bij stemmingen onafhankelijk van haar geldschieters opstelt. Maar zij wil zich niet aan dat democratische recht houden, ze kijkt wel uit. De reden is simpel: natuurlijk gaat ze de belangen van de geldschieters behartigen, want anders lopen die geldschieters weg. Die zijn echt niet zo gek dat ze iemand gaan betalen die hun belangen bedreigen. Ze willen wel wat voor het land doen, zolang dat land maar veel voor hen blijft doen. Kortom, jongelui, we gaan de komende maanden een toneelstukje zien, waarbij mevrouw Verdonk speelt dat ze voor de democratie is en ondertussen het bedrijfsleven steunt dat geen enkele serieuze democratische controle bij de planning en bedrijfsvoering kent, en in wezen een totalitair systeem is. Mevrouw Verdonk gaat dat speciaal voor jullie met veel toeters en bellen, zangeresjes, goochelaars, illusionisten en een echte lichtshow opvoeren, want de moderne politiek is heel anders heeft ze gezegd.


Nu de echte verrassing: de nieuwe politiek is exact hetzelfde als de oude politiek, alleen nog een graadje erger, nog minder democratisch en nog meer ten voordele van de mensen die al die jaren alleen voor zichzelf hebben gezorgd. Jullie weten nu op wie jullie gaan stemmen. De BV Nederland van betonboeren en de voormalige keeper van Elinkwijk. Straks niet zeuren. Vraag jezelf nu al af waarom de "woordvoerder van betonproducent Oudt" geagiteerd reageerde, zoals de NRC fijntjes liet weten.

De Volkskrant 64

De Volkskrant bericht vanochtend:

'Pieper verruilt onveilig Nederland voor Rivièra
ACHTERGROND,
Van onze verslaggever Marc van den Eerenbeemt
gepubliceerd op 03 april 2008 04:13, bijgewerkt op 3 april 2008 08:29

Amsterdam - Roel Pieper, durfkapitalist en voormalig topman van Philips, verruilt Nederland voor de Franse Rivièra. Dat justitie tot twee maal toe vergat hem in te lichten over de verloven van tbs’er Paul T., de man die vijf jaar geleden zijn vrouw en hem zwaar toetakelde met een mes, was het laatste zetje.'

Nu gaat het mij niet om de heer Pieper want die is door justitie onjuist behandeld. Waar het mij om gaat is de Volkskrant-redactie die beweert dat Nederland 'onveilig' is en dat Roel Pieper een 'durfkapitalist' is, twee kwalificaties, meningen 'van onze verslaggever Marc van den Eerenbeemt'. 'Onveilig' is een negatieve kwalificatie, 'durf'' een positieve kwalificatie. Hier wordt geen verslag gegeven maar een opinie verkocht. Waarom deze opinie? Welk belang denkt de Volkskrant hiermee te dienen? Wat maakt Nederland 'onveilig' in de ogen van de Volkskrant en wat maakt Pieper een 'durfkapitalist'? En wat bedoelt Marc precies? Dat de 'durfkapitalist' vandaag de dag vanwege de 'onveiligheid' van het vaderland niets anders kan dan naar de 'Franse Riviera' uit te wijken?

woensdag 2 april 2008

Het Neoliberale Geloof 107




'USA 2008: The Great Depression


By David Usborne


The Independent UK

Food stamps are the symbol of poverty in the US. In the era of the credit crunch, a record 28 million Americans are now relying on them to survive - a sure sign the world's richest country faces economic crisis.
New York - We knew things were bad on Wall Street, but on Main Street it may be worse. Startling official statistics show that as a new economic recession stalks the United States, a record number of Americans will shortly be depending on food stamps just to feed themselves and their families.
Dismal projections by the Congressional Budget Office in Washington suggest that in the fiscal year starting in October, 28 million people in the US will be using government food stamps to buy essential groceries, the highest level since the food assistance programme was introduced in the 1960s.
The increase - from 26.5 million in 2007 - is due partly to recent efforts to increase public awareness of the programme and also a switch from paper coupons to electronic debit cards. But above all it is the pressures being exerted on ordinary Americans by an economy that is suddenly beset by troubles. Housing foreclosures, accelerating jobs losses and fast-rising prices all add to the squeeze.
Emblematic of the downturn until now has been the parades of houses seized in foreclosure all across the country, and myriad families separated from their homes. But now the crisis is starting to hit the country in its gut. Getting food on the table is a challenge many Americans are finding harder to meet. As a barometer of the country's economic health, food stamp usage may not be perfect, but can certainly tell a story.
Michigan has been in its own mini-recession for years as its collapsing industrial base, particularly in the car industry, has cast more and more out of work. Now, one in eight residents of the state is on food stamps, double the level in 2000. "We have seen a dramatic increase in recent years, but we have also seen it climbing more in recent months," Maureen Sorbet, a spokeswoman for Michigan's programme, said. "It's been increasing steadily. Without the programme, some families and kids would be going without."
But the trend is not restricted to the rust-belt regions. Forty states are reporting increases in applications for the stamps, actually electronic cards that are filled automatically once a month by the government and are swiped by shoppers at the till, in the 12 months from December 2006. At least six states, including Florida, Arizona and Maryland, have had a 10 percent increase in the past year.
In Rhode Island, the segment of the population on food stamps has risen by 18 percent in two years. The food programme started 40 years ago when hunger was still a daily fact of life for many Americans. The recent switch from paper coupons to the plastic card system has helped remove some of the stigma associated with the food stamp programme. The card can be swiped as easily as a bank debit card. To qualify for the cards, Americans do not have to be exactly on the breadline. The programme is available to people whose earnings are just above the official poverty line. For Hubert Liepnieks, the card is a lifeline he could never afford to lose. Just out of prison, he sleeps in overnight shelters in Manhattan and uses the card at a Morgan Williams supermarket on East 23rd Street. Yesterday, he and his fiancée, Christine Schultz, who is in a wheelchair, shared one banana and a cup of coffee bought with the 82 cents left on it.
"They should be refilling it in the next three or four days," Liepnieks says. At times, he admits, he and friends bargain with owners of the smaller grocery shops to trade the value of their cards for cash, although it is illegal. "It can be done. I get $7 back on $10."
Richard Enright, the manager at this Morgan Williams, says the numbers of customers on food stamps has been steady but he expects that to rise soon. "In this location, it's still mostly old people and people who have retired from city jobs on stamps," he says. Food stamp money was designed to supplement what people could buy rather than covering all the costs of a family's groceries. But the problem now, Mr Enright says, is that soaring prices are squeezing the value of the benefits.'




De Israelische Terreur 350

Kunt u helpen?

'Gaza boy needs specialised medical treatment abroad

Ahmad, nicknamed “Misho”, is 16 years old and lives in Block 2 of Jabalia Camp in the North of the Gaza Strip. On 1st March, during the recent Israeli military operation codenamed “Warm Winter”, he was seriously injured by shrapnel from a missile launched by Israeli tanks invading northern Gaza. For two weeks Misho was thought dead, as his identity was tragically mistaken for that of his friend Mohammad, killed in the same missile attack. He was lying in Al Shifa’ hospital, his body so wounded that everyone failed to identify him and his parents assumed he had been killed. Misho is alive, and has been reunited with his parents, but he is in need of specialised medical assistance. He has been referred to receive professional medical support abroad, as the damage to his brain and spine has hampered his ability to speak and he is paralysed on the right side. Gaza’s hospitals, affected by the Israeli imposed blockade, are not sufficiently equipped to support his rehabilitation and the Palestinian Ministry of Health cannot fully fund the treatment needed for his recovery.
For this reason, DCI/PS appeals to its partners and to all concerned to help Misho receive appropriate medical assistance. Through this article, we urge organisations willing and able to facilitate Misho’s treatment to get in touch with us.
Early morning on Saturday 1st March, Misho, Mohammad, Abed, Abdullah and Mohammad Emad, aged 15 to 16, were walking towards Al-Seka street, north of Jabalia camp, to watch Israeli military operations. DCI/PS met with Mohammad Emad, who survived the attack. According to his recollection of the events, the Israeli army had invaded the Izbet Abed Rabbo area and stationed their troops on Al-Khashef mountain. Filled with curiosity, the children approached the area where Israeli forces were engaged in violent combat with resistance fighters, but shocked by the gruesome sights they moved from the mountain back towards the camp on Salah Eddin Street. There, they asked a shopkeeper for some water then walked towards Jabalia Martyrs school. As the fighting intensified the children ran away, and hid behind a wall near the school. Suddenly, Mohammad Emad reports, there was a huge explosion:
I felt pain in my foot, fire on my face, and I felt that I was burning all over my body, my right eye was bleeding. It was around 10:15 am. I saw Abdullah (…) to my left 1 metre away and he was lying on the ground on his abdomen (…), he was trying to stand but he couldn’t. After 5 minutes, several ambulances arrived, because of the severe burn I was unable to turn my face to see what had happened to my friends.
As the ambulance reached them, the area was evacuated and Mohammad Emad fainted, only to wake up three days later in Kamal Adwan hospital. He was told that two of his friends had died, Abed Al Raouf and Abdallah, and that Mohammad was seriously injured. However there was no information about Misho.
Misho’s father, Na’im, also spoke with DCI/PS, and recalled the events of that day. After he heard about the attack, he realised that Misho had been missing from home since the morning and started to panic. He started to search for his son under heavy bombardments. He visited all the hospitals in the area, the Red Cross headquarters, and Al Shifa’ hospital in Gaza City, where many dead and injured had been transferred. On the second day of his search, Na’im returned to Kamal Adwan hospital, where he was told about the unidentified body of a child in the morgue; he asked if he could see it. It was a horrible sight. The body was so dismembered, that he was not able to identify it. He tried to recognise the features of the dead child, and identify his belongings, but he could not be certain. Filled with uncertainty and despair, Na’im returned home.
On 3rd March, as the Israeli military eventually withdrew from Izbet Abed Rabbo and Al-Kashef mountain, the search for Misho started again. In the evening of that day, a boy came to visit Na’im. He informed him that a friend of Misho’s, Mohammad Emad, had been injured in the same attack, and had been taken to Kamal Adwan hospital, where he still was. Na’im ran to meet him, and the child’s account prompted Misho’s father to look for the body of his son in the area where the attack took place. Through pictures, a shopkeeper indentified Misho as the child who had asked him for water, and someone had found Misho’s torn shoes near the school. Na’im deduced from this that the child in the morgue was his son. The following day, Na’im buried the child.
Mohammad Emad recounts to DCI/PS how, on that morning, he attended the burial ceremony of his three friends, Misho, Abed Al Raouf and Abdallah. On the same day, he learned that Mohammad had been hospitalised in the Intensive Care unit of Al Shifa’ hospital in Gaza City. About a week later, on 13th March, Mohammad Emad visited him in Al Shifa’ hospital. However, instead of Mohammad, he recognised Misho.
As I entered to visit my friend, I saw something that I couldn’t imagine. I saw Ahmad (…) sleeping in the bed, not Mohammad (…). His features were slightly changed due to the shrapnel in his face, and the bandage on his head and the pipes in his mouth. His body was totally bandaged but his features were that of Ahmad!(…) I looked towards Mohammad’s (…) father, who was standing near Ahmad (…) and told him “this is not your son”. He looked astonished and told me “this is Mohammad, but the shrapnel changed his look slightly”. I told him that that was not Mohammad, but Misho. And Abdo (…), and those who knew Ahmad and Mohammad, said the same thing. Also the other children with me said the same thing. But Mohammad’s father was insisting.
On the same day, a phone call changed the life of Misho’s family. As he left the hospital, Mohammad Emad immediately called Na’im, who could not believe what he was told. He ran to Gaza City, his nerves tense with hope. As he entered the room, Na’im recognised his son.
When I entered the room, 5 metres away from Misho bed, it was like a miracle, the boy on the bed is Misho my son, I recognised him, and I ran toward him saying: Misho… my son…. I am your father! It was unbelievable to see my son again! I looked at Misho in the eye, but he did not say anything, his mouth was full of pipes and his face was full of shrapnel. But he was my son; I could recognise him. Misho looked at me and a tear drop fell from his eye, it was one tear only.
The scene, however, turned tragic when Mohammad’s family continued to claim Misho as their son. Contacted by Na’im, Misho’s mother made her way to the hospital. She lifted her niqab, in order to identify herself to her son, and Misho started trembling, as if suffering from an electric shock; tears pouring down on his face. After establishing their son’s identity through his body marks, Misho’s parents were finally reunited with their son. Misho was alive, severely and irremediably injured, but alive.
Misho needs immediate assistance. He is hemiplegic and both his legs are severely burnt. He lost a finger on his left hand which is also burnt. There are still pieces of shrapnel embedded in his right hand and jaw. He has now been transferred to the Al Wafa’ rehabilitation centre in Gaza City but the hospital cannot continue his treatment, as it is too costly. Misho is slowly re-gaining the ability to speak and on 6th April he will be transferred to Hashomer hospital in Israel. The Palestinian Ministry of Health will partially cover his treatment which, according to the Israeli doctors, should last at least one and a half months. Misho needs to receive urgent specialised treatment. DCI/PS holds Misho’s medical reports; they can be consulted by those with the capacity to help Misho.
For further information, contact us at:Defence for Children International-Palestine Section (DCI/PS) Tel: +972 (0)2 242 7530 Ext. 104'

De Israelische Terreur 349

Van mijn bewonderenswaardige Israelische vrienden:

'Prof. Jeff Halper, founder and co-ordinator of the Israeli Committee Against House Demolitions has just been arrested for trying to prevent the demolition of the Hamdan family's home in Anata, which is now being demolished. The bulldozers are "only upholding the law", in contradiction to international law, the Geneva Convention, human rights of those under Occupation, etcetera etcetera.

Angela Godfrey-Goldstein,
Action Advocacy Officer
The Israeli Committee Against House Demolitions, ICAHD, Jerusalemangela@icahd.org; www.icahd.org www.angelajerusalem.wordpress.com http://angelaicahd.blogspot.com/Tel: (02) 672 8771 / 0547 366 393

"We’ll make a pastrami sandwich of them. We’ll insert a strip of Jewish settlements in between the Palestinians, and then another strip of Jewish settlements right across the West Bank, so that in 25 years, neither the United Nations, nor the U.S.A, nobody, will be able to tear it apart.” Ariel Sharon to Winston S. Churchill III in 1973.

See ActiveStills/ICAHD exhibition JERUSALEM DISPOSSESSED: http://www.activestills.org/jerusalem/jerusalem.html
See JERUSALEM DISPOSSESSED catalogue: http://www.icahd.org/eng/images/uploaded_admin_content/books/Jerusalem_Dispossessed_Booklet.pdfRead NOWHERE LEFT TO GO about Jahalin Bedouin forced displacement: http://www.icahd.org/eng/articles.asp?menu=6&submenu=2&article=411 Watch GAZA FUEL SANCTIONS HIT CIVILIANS: http://uk.youtube.com/watch?v=D-j-0vE_RLQWatch DEIR YASSIN REMEMBERED: http://video.google.com/videoplay?docid=341600202419569830&hl=en Watch IMAGINE NU'EMAN: http://youtube.com/watch?v=Pj_taHsPST8Read about Al Nu'eman: http://al-nueman.tripod.com/emain.htmlTake Action about Al Nu'eman: http://al-nueman.tripod.com/ehelp.html Read NO PLACE LIKE HOME (about home demolition) by Meir Margalit: http://www.icahd.org/eng/images/uploaded_admin_content/NoPlaceLikeHome_withCover.pdf Read REMEMBER THESE CHILDREN http://rememberthesechildren.org/pdfs/rtc_bro_3-29-07.pdf Read transcript of Avnery-Pappe debate on 1-state/2-state: http://toibillboard.info/Transcript_eng.htmWatch ICAHD reconstruct a demolished home: http://current.com/items/87279851_beit_al_hadad_the_al_hadad_houseWatch ICAHD's Constructing Peace slideshow at http://icahd.org/eng/ConstructingPeace_slideshow.aspWatch ERTAS tree uprooting by IDF http://corky.net/~eran/yossi/Ertas%20200507%20Forweb.WMVWatch Bedouin Fighting Displacement on Al Jazeera: http://youtube.com/watch?v=WJoKCze1sFo&v3Watch John Pilger's "PALESTINE IS STILL THE ISSUE": http://video.google.com/videoplay?docid=746557429802139093&pr=goog-slWatch Prof. Jeff Halper on apartheid: http://video.google.com/videoplay?docid=-8849846742802382846&hl=enWatch THE IRON WALL: http://video.google.com/videoplay?docidWatch ZOCHROT (Refugees, Demolished Palestinian Villages, "Transfer" & Remembering the Nakba): [google Zochrot's webpage, the link is blacklisted by servers]
Watch HEBRON SETTLERS IN ACTION http://s03dl.castup.net/server12/23227566-13.wmv?cu=7CF11A61-B891-4919-9905-5E3338B63D4C & http://www.youtube.com/watch?v=rBIcdoOKB9cWatch PUSHING THE BARRIER (Inigo Gilmore, C4 TV) http://www.channel4.com/news/special-reports/special-reports-storypage.jsp?id=4458Watch BREAKING THE SILENCE (IDF soldiers' testimonies): http://www.youtube.com/watch?v=37MFa7ZKQWoWatch SHORTS ON CHECKPOINTS: http://www.mahsanmilim.com/films.htm Watch Unrecognised Bedouin villages (BBC Newsnight): http://news.bbc.co.uk/1/hi/programmes/newsnight/6400501.stmWatch THE UNRECOGNIZED: http://www.theunrecognized.org/
'The Unrecognized' -- a short documentary, highlights the plight of Bedouin Israeli citizens living in the Naqab (Negev) desert. Approx. 70,000 live in the poverty of 'unrecognized villages', denied essential public services, facing fundamental human rights violations due to institutionalized discrimination. '

Philip Freriks 6


Dit is Philip Freriks ten voeten uit. Elke keer wanneer ik hem zie vraag ik me af waarom hij berichten voorleest, terwijl hij het niet kan. Het probleem met Philip is dat hij tussen het nieuws en de kijker inzit. Je bent je permanent ervan bewust dat hij iets aan het doen is, maar niet kan voorlezen. Je wacht op het moment dat het fout gaat, en ja hoor, bingo. Elke keer weer. Ik zelf heb nooit berichten voorgelezen, maar ik heb wel jarenlang voor de VPRO een radioprogramma gepresenteerd en vandaar dat ik me een oordeel aanmatig. Ik schrijf dit omdat vandaag op de achterpagina van de Volkskrant gemeld wordt: "Zorg over verloop bij NOS, Vele 'vertrekmailtjers' bij NOS Nieuws leiden tot onrust". En zowaar, het hoofd van Philip staat erbij, die met zijn linkerhand aan zijn 'oortje' peutert. Verheugd dat Philip vertrekt begon ik te lezen, het is beter voor hemzelf en beter voor ons. Maar niks hoor, iedereen vertrekt bij de NOS, maar 1 blijft er plakken, en dat is Freriks, die is met geen 100 stokslagen weg te krijgen. Hoe kan dat nou? Het is een raadsel. Misschien is het antwoord de opmerking van een NOS manager, ene Marcel Gelauff, die van Albert Heijn filiaalchef of zoiets is overgestapt naar de NOS, in elk geval zei deze meneer dat er zoveel mensen bij zijn bedrijf opstappen omdat "NOS'ers blijkbaar erg gewild zijn, omdat ze zo goed zijn." Dat moet het wel zijn. Ik kan geen andere reden bedenken waarom Philip blijft zitten waar die zit.

dinsdag 1 april 2008

Het NOS Journaal 6

Het NOS Journaal:

'Doden
Bij het neerslaan van de demonstraties in Tibet tegen de Chinese overheersing begin deze maand, zijn volgens de regering in ballingschap 130 doden gevallen en vele honderden monniken gearresteerd.'

Opnieuw het NOS Journaal:

'Het uitgaansverbod in de Iraakse hoofdstad Bagdad is vanochtend opgeheven... De maatregel moest een opstand beteugelen van sjiitische milities.'

Twee berichten uit een bezet land. In het ene geval heet het 'neerslaan van demonstraties' en 'Chinese overheersing.'

In het andere geval 'moest een opstand' worden 'beteugeld'.

Van wie 'moest een opstand' worden beteugeld? Van het bezettende leger neem ik aan en niet van de journalist. Maar waarom staat dat er niet bij? Moesten de demonstraties in Tibet die waren uitgelopen op plunderingen, niet 'beteugeld' worden? Waarom niet? En als ze wel 'beteugeld' moesten worden waarom staat dat er niet bij?

Wat is het fundamentele verschil voor het NOS Journaal tussen een bezet Irak en een bezet Tibet? Beide bezettingen zijn volgens de VN illegaal. Volgens het NOS-Journaal kennelijk niet. Waar baseert het NOS-Journaal zich op? Waarom speelt voor de redactie het internationaal recht geen rol? Waarom spreekt de redactie in het ene geval van een 'overheersing' en in het andere geval niet?

De Commerciele Massamedia 117

'MEDIA ALERT: ‘WITH TOTAL DESTRUCTION’ - THE FAILURE OF JOURNALISM IN IRAQ

On March 22, an Economist magazine editorial described the recent violence in Tibet as a "colonial uprising", a "revolt" against foreign occupation. This was accurate, as was the implication that China has no legitimate claims over Tibet. (‘A colonial uprising - Tibet,’ The Economist, March 22, 2008)By contrast, recent media coverage of the fifth anniversary of the 2003 US-UK invasion of Iraq depicted the conflict as an "insurgency”, with the US military engaged in "counter-insurgency”. American media analyst David Peterson commented:“In other words, in Tibet, China is a +colonial power+ and +doesn't belong there+. Okay. But in Afghanistan and Iraq, the U.S. military forces are +not+ a colonial power imposing their will from the outside, but +do belong there+, quite unlike the people who are resisting the U.S. forces, who clearly lack this right.” (Email, March 22, 2008)Instead, in covering the fifth anniversary, the media emphasis was on the success of the “surge” in reducing violence. The invasion may have been a disaster, we were told, but the addition of 30,000 extra US troops has stabilised the situation, and so the troops should stay until ‘the job is done’. The presupposition is that the US-UK presence has some kind of legitimacy. Anyone seeking the logical basis for this idea need look no further than George Bush Sr’s comment towards the end of the 1991 Gulf War: “What we say goes.” An Independent editorial inevitably focused on “the totality of our failure” and “the intelligence debacle”, rather than on crimes and audacious lying. The editors commented: “Removing a dictator was only to be the start; the objective was a benign and democratic Middle East - an environment in which Israel and the Palestinians could make peace, and energy exports were plentiful and secure.” (Leader, ‘Five years after the invasion, the totality of our failure is clear,’ The Independent, March 19, 2008)The Independent is happy to take these claims on trust from the same leaders who lied about everything else. Compare this to an online BBC version written by Paul Reynolds, who has consistently shown a willingness to respond to the many net-based activists who have emailed him:"[The invasion] was intended, its proponents argued, to remove a threat to world peace and to plant the flag of freedom in a Middle East democratic desert." And:"The critics countered that the threat was an illusion, that the US was invading illegally and sought control over the region and Iraq's oil." (http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/7293689.stm)


maandag 31 maart 2008

De Israelische Terreur 348

An Israeli soldier confronts Palestinian protestors in the West Bank city of Nablus during a demonstration on Land Day, which commemorates the killing of six Palestinian citizens of Israel in 1976 by Israeli forces during Palestinian protests over state theft of their land. (Rami Swidan/MaanImages)
'Anti-Arab racism and incitement in Israel Ali Abunimah,
The Electronic Intifada,

A prominent strategy of Israeli hasbara, or official propaganda, is to deflect criticism of its actions in the occupied West Bank and Gaza Strip by stressing that within the country's 1948 boundaries, it is a model democracy comparable to the societies in Western Europe and North America with which it identifies and on whose diplomatic support it relies to maintain a favorable status quo. In fact, Israeli society is in the grip of a wave of unchecked racism and incitement that seriously threatens Israel's Palestinian community and the long-term prospects for regional peace. This briefing examines societal and institutional racism and incitement by public figures against Israel's Arab population and considers some policy implications.Background and contextWhen Israel was established in 1948, most of the indigenous Palestinian inhabitants were driven out or fled from the area that became Israel. Approximately 150,000 Palestinians remained behind. Until 1966, these Palestinians lived under martial law. Today, having increased in number to approximately 1.3 million or about one fifth of Israel's population (not including the Palestinian population of occupied East Jerusalem), they are citizens of the state of Israel and can vote in elections for the Knesset. Despite this, most view themselves as second-class citizens. As indigenous non-Jews in a self-described Jewish state, they face a host of systematic social, legal, economic and educational barriers to equality. Israel lacks a constitution and has no other basic law guaranteeing equal rights to all citizens regardless of religion, race, ethnicity or national origin.One measure of the cumulative impact of these discriminatory policies is socioeconomic: while just 16 percent of Jewish citizens in Israel fall below the official poverty line, the figure for non-Jews is 50 percent, according to the Israeli Democracy Institute's index.In October 2000, Israeli police used live ammunition against unarmed civilians demonstrating their solidarity with Palestinians in the occupied territories. Thirteen Palestinians, of whom twelve were Israeli citizens, were shot dead. An official commission, headed by Judge Theodor Or, was appointed to look into the events which came to mark a dramatic deterioration in Arab-Jewish relations inside the country. In 2003, the Or Commission confirmed that the police used "excessive" and unjustifiable force, reported that the police viewed the country's Arab citizens as "enemies" and documented a pattern of "prejudice and neglect" towards them by Israel's establishment.While the Or Commission recommended a number of measures to redress the sharp disparities between Jews and Arabs in the country, families of the victims regarded the report as a whitewash. The Commission failed to examine the forensic evidence in each of the killings, and none of the killers, nor any responsible official, were ever brought to justice. By 2007, according to Elie Rekhess of the Moshe Dayan Center at Tel Aviv University, there remained "yawning" gaps between Jews and Arabs in Israel and "the bottom line" is "that the conclusions and recommendations of the 2003 Or Commission remain conspicuously unimplemented."'

Irak 245


'Iranian General Played Key Role in Brokering Iraq Cease-Fire By Leila Fadel McClatchy Newspapers

Baghdad - Iraqi lawmakers traveled to the Iranian holy city of Qom over the weekend to win the support of the commander of Iran's Qods brigades in persuading Shiite cleric Muqtada al Sadr to order his followers to stop military operations, members of the Iraqi parliament said.
Sadr ordered the halt on Sunday, and his Mahdi Army militia heeded the order in Baghdad, where the Iraqi government announced it would lift a 24-hour curfew starting early Monday in most parts of the capital.
But fighting continued in the oil hub of Basra, where a six-day-old government offensive against Shiite militias has had only limited gains.
So far, 488 people have been killed and more than 900 wounded in the offensive, Iraqi Interior Ministry officials said.
The backdrop to Sadr's dramatic statement was a secret trip Friday by Iraqi lawmakers to Qom, Iran's holy city and headquarters for the Iranian clergy who run the country.
There the Iraqi lawmakers held talks with Brig. Gen. Qassem Suleimani, commander of the Qods (Jerusalem) brigades of Iran's Revolutionary Guard Corps and signed an agreement with Sadr, which formed the basis of his statement Sunday, members of parliament said.
Ali al Adeeb, a member of Prime Minister Nouri al Maliki's Dawa party, and Hadi al Ameri, the head of the Badr Organization, the military wing of the Islamic Supreme Council of Iraq, had two aims, lawmakers said: to ask Sadr to stand down his militia and to ask Iranian officials to stop supplying weapons to Shiite militants in Iraq.
"The statement issued today by (Muqtada al Sadr) is a result of the meetings," said Jalal al-Din al Saghir, a leading member of the Islamic Supreme Council of Iraq. "The government didn't have any disagreement with the Sadrists when it went to the city of Basra. The Sadrist movement is the one that chose to face the government."
"We asked Iranian officials to help us persuade him that we were not cracking down on the Sadr group," said an Iraqi official, who asked for anonymity due to the sensitivity of the subject.'

De Pro-Israel Lobby 67


Hope? Hoop op wat? Ze zijn allemaal gekocht.

'The senator, his pastor and the Israel lobby

By Ali Abunimah

The Electronic Intifada
31 March 2008

http://electronicintifada.net/v2/article9427.shtml

US senator Barack Obama was widely hailed for his 18 March speech calming the media furor about the sermons of his pastor for twenty years Reverend Jeremiah Wright. Wright's remarks, Obama said, "expressed a profoundly distorted view of this country -- a view that sees white racism as endemic, and that elevates what is wrong with America above all that we know is right with America; a view that sees the conflicts in the Middle East as rooted primarily in the actions of stalwart allies like Israel, instead of emanating from the perverse and hateful ideologies of radical Islam."

It might seem odd for Obama to mention Israel and "radical Islam" in a speech focused on US race relations, especially since Wright's most widely reported comments were about America's historic and ongoing oppression of its black citizens.

But for months, even before most Americans had heard of
Wright, prominent pro-Israel activists were hounding Obama
over Wright's views on Israel and ties to Nation of Islam leader Louis Farrakhan. In January, Abraham Foxman, National Director of the Anti-Defamation League (ADL), demanded that Obama denounce Farrakhan as an anti-Semite. The senator duly did so, but that was not enough. "[Obama has] distanced himself from his pastor's decision to honor Farrakhan," Foxman said, but "He has not distanced himself from his pastor. I think that's the next step." Foxman labeled Wright "a black racist," adding in the same breath, "Certainly he has very strong anti-Israel views" (Larry Cohler-Esses, "ADL Chief To Obama: 'Confront Your Pastor' On Minister Farrakhan," The Jewish Week, 16 January 2008). Criticism of Israel, one suspects, is Wright's truly unforgivable crime and Foxman's vitriol has echoed through dozens of pro-Israel blogs.

Since his early political life in Chicago, Barack Obama
was well-informed about the Middle East and had expressed nuanced views conveying an understanding that justice and fairness, not blinkered support for Israel, are the keys to peace and the right way to combat extremism. Yet for months he has been fighting the charge that he is less rabidly pro-Israel than other candidates -- which means now adhering to the same simplistic formulas and unconditional support for Israeli policies that have helped to escalate conflict and worsen America's standing in the Middle East. Hence Obama's assertion at his 26 February debate with Senator Hillary Clinton that he is "a stalwart friend of Israel."

But Obama stressed that his appeal to Jewish voters also
stems from his desire "to rebuild what I consider to be a historic relationship between the African American community and the Jewish community."'

De Israelische Terreur 347


'HUMAN RIGHTS WATCH
Israel: End Systematic Bias Against Bedouin
Stop Demolishing Homes, Remedy Discriminatory Land Allocation
(Jerusalem, March 31, 2008) Israel should declare an immediate moratorium on demolitions of Bedouin homes and create an independent commission to investigate pervasive land and housing discrimination against its Bedouin citizens in the Negev, Human Rights Watch said in a new report released today.
The 130-page report, Off the Map: Land and Housing Rights Violations in Israel’s Unrecognized Bedouin Villages, documents how discriminatory Israeli laws and practices force tens of thousands of Bedouin in the south of Israel to live in unrecognized shanty towns where they are under constant threat of seeing their homes demolished and their communities torn apart. Human Rights Watch based its findings on interviews conducted in 13 unrecognized Bedouin villages and three government-planned Bedouin townships in the Negev. It interviewed dozens of Bedouin residents, as well as activists, community organizations, nongovernmental organizations (NGOs), academics, and lawyers in Israel. Human Rights Watch submitted a detailed letter to the government in 2007 with preliminary findings and questions, and incorporated relevant information from the Ministry of Justice’s response into the report. Israeli policies have put the Bedouin in a lose-lose situation, said Joe Stork, Middle East director at Human Rights Watch. The state has forced them off the land they claimed as their own and into illegal shanty towns, cut off from basic necessities like water and electricity. Israel has demolished thousands of Negev Bedouin homes since the 1970s, and hundreds in 2007 alone. Authorities say that 45,000 existing Bedouin homes in approximately 39 unrecognized villages were built illegally and thus potential targets for demolition. Israeli officials contend that they are simply enforcing zoning and building codes. But Human Rights Watch found that officials systematically demolish Bedouin homes while often overlooking or retroactively legalizing unlawful construction by Jewish citizens. While the Bedouin suffer an acute need for adequate housing and for new (or recognized) residential communities, the state instead is developing new homes and communities for Jewish citizens even though some of the more than 100 existing Jewish communities in the Negev sit half-empty. In theory, any citizen can apply to live in these Negev communities, but in practice selection committees screen applicants and accept people based on undefined notions of suitability that systematically exclude Bedouin. Israel is willing and able to build new Negev towns for Jewish Israelis seeking a rural way of life, but not for the people who have lived and worked this land for generations, Stork said. This is grossly unfair. Israeli officials insist that Bedouin can relocate to seven existing government-planned townships or a handful of newly recognized villages. Human Rights Watch found that the government-planned townships constitute seven of the eight poorest communities in Israel and are ill-equipped to handle any influx of residents. Most Bedouin reject the idea of relocating to the townships, with their deplorable infrastructure, high crime rates, scarce job opportunities, and insufficient land for traditional livelihoods such as herding and grazing. In addition, the state requires Bedouin who move to the townships to renounce their ancestral land claims - unthinkable for most Bedouin who have claims to land passed down from parent to child over generations. The state controls 93 percent of the land in Israel, and a government agency, the Israel Land Administration (ILA), manages and allocates this land. No Israeli law requires the ILA to ensure fair and just distribution of land. Almost half its governing body are members of the Jewish National Fund, which has an explicit mandate to develop land for Jewish use only. Today, the Bedouin community comprises 25 percent of the population of the northern Negev, but controls less than 2 percent of the land there. Authorities have allocated large tracts of land and public funds for family ranches or farms. The state connects these farms to national electric and water grids despite the fact that some lack proper planning permits and retroactively legalizes them rather than demolish them. The hypocrisy in the policy towards these large individual farms is not lost on the Bedouin, said Stork. The state’s claims that the Bedouin villages are too dispersed to receive state utilities don’t seem to matter when it comes to the farms. In October 2007, the Ministry of Housing appointed a commission headed by former state comptroller and retired Supreme Court Justice Eliezer Goldberg to examine the land-ownership dispute between the state and the Bedouin community in the Negev. The eight-member Goldberg Commission, which does not include a representative from the unrecognized Bedouin villages, began work in January 2008, proposing to publish its findings and recommendations within six months. Human Rights Watch urged the commission to base its recommendations on Israel’s international human rights obligations prohibiting discrimination and guaranteeing rights to adequate and secure housing, and protection from forced evictions. One recommendation should be for a special commission that can conduct an impartial and comprehensive examination of the problem of the unrecognized villages, Stork said. Because the state itself is responsible for this systematic discrimination and denial of basic rights, an independent investigative body is needed. Many Bedouin told Human Rights Watch about the devastating impact of home demolitions on their families. The authorities typically demolished the homes without specific advanced warning, often leaving families with nothing more than a tent for shelter. Testimonies Sarah Kishkher of Um Mitnan told Human Rights Watch what this meant. Everything used to be so clean and neat. We could keep the home organized - we had cupboards to fold the children’s clothes and keep them in. We could bathe the children whenever we wanted. Everything [in a tent] is in this sandy dirt. We can’t keep food for the baby in a fridge. We have lost everything. Some Bedouin have seen their homes destroyed more than once. Fatima al-Ghanami, a 60-year-old widow in Um Mitnan, suffers from diabetes. Officials demolished her home several years ago. Shortly after she rebuilt, she received another demolition warning order. When I got the demolition order for the old house, I was sure they would never come. Now I know better. I know they’ll come and do it. They might come tomorrow, they might come anytime. If they demolish this place, I have nowhere to go and no money left. I have no idea what I’ll do. Background Some Bedouin villages pre-date the creation of the state of Israel in 1948, while others sprang up after Israel forcibly displaced the Bedouin from ancestral lands in the early days of the state. Israel passed laws in the 1950s and 1960s enabling the government to lay claim to large areas of the Negev where the Bedouin had formerly owned or used the land. Planning authorities ignored the existence of Bedouin villages when they created Israel’s first master plan in the late 1960s, embedding discrimination in policies that continue today, some 40 years later. According to the United Nations committee responsible for interpreting the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, which Israel ratified in 1991, governments can carry out forced evictions only in the most exceptional circumstances, and in accordance with international law. Even in exceptional circumstances, human rights principles require that the government must consult with the affected individuals or communities, identify a clear public interest requiring the eviction, ensure that those affected have a meaningful opportunity to challenge the eviction, and provide appropriate compensation and adequate alternative land and housing arrangements. In almost all cases, Human Rights Watch found that the state met none of these criteria. In the unrecognized villages of Um al-Hieran and Atir, near the Yatir forest, the state filed lawsuits to evacuate and expel the approximately 1,500 residents in April 2004. In September 2006, the state obtained approximately 40 judicial demolition orders against almost all the houses in Um al-Hieran, and in June 2007 the ILA demolished 25 of those homes. Um al-Hieran dates from 1956, when the government moved the residents from their land in the western Negev, around today’s Kibbutz Shoval. Now the government wants the land of Um al-Hieran to construct a larger Jewish settlement, Hiran. The government never informed Um al-Hieran’s residents of its plans or invited them to be a part of the new community before attempting to displace them forcibly again. After planning officials distributed demolition warnings or orders on all the homes in the village of al-Sira in September 2006, village residents approached the authorities but found there were no alternatives envisaged for the community. Resident Khalil al-Amour told Human Rights Watch: They always say ‘maybe’. Maybe you’ll get a neighborhood when [the township of] Rahat expands; maybe you can go to the [newly planned] township of Marit which does not even exist yet. We are invisible people to them, so perhaps we can live in invisible houses. All the homes in the village now have demolition orders. The Human Rights Watch report discusses examples of countries where governments have attempted to address indigenous land claims and provide redress where there have been historical injustices. New Zealand, Canada, and Australia, for instance, have established national processes, ranging from commissions to tribunals, and in some cases these have resulted in returning land which was owned or traditionally used by indigenous populations to their control.

Related Material
Off the Map: Land and Housing Rights Violations in Israel’s Unrecognized Bedouin Villages

Report, March 31, 2008

Al Jazeera



Key staff quitting, discontent among the ranks - the channel that attracted star names has gone from broadcasting darling to a state of upheaval. So what’s going on at al-Jazeera English? By Ben Dowell
When it launched in November 2006, the combination of star signings with state-of-the-art technology and grand ambitions made al-Jazeera English one of the most talked about news channels in the world. People are still talking but, less than two and a half years later, their comments are no longer so positive.
Staff defections, discontent in the broadcaster’s four offices across the world, and an alleged lack of direction and purpose after only 18 months on air have culminated in the departure of two key personnel in the past fortnight: head of news Steve Clark, described by one staffer as a “linchpin of the launch”, and David Marash, a former ABC Nightline presenter who was the senior anchor in Washington.
With Clark’s departure the original self-styled “magnificent seven” of mainly British launch directors at the sister service to the Arab-language channel have all but gone. Although perhaps not an immediately recognisable name to UK audiences, Marash was a star signing, comparable for US audiences with Sir David Frost, the British anchor who was hired to present a live weekly current affairs programme three years ago.
In the past two months, more than 15 staff in total have quit amid varying complaints ranging from contractual disputes to budgetary pressures. A possible relaunch later this year is also causing uncertainty.
Paul Gibbs, the broadcaster’s first director of programmes, who left two years ago, said last week: “Usefully, I invested some of my substantial compensation in the recruitment business, for barely does a day go by without someone from al-Jazeera emailing a CV.”
So what has gone wrong at the channel that started so well with Frost’s exclusive interview with Tony Blair in the opening week, and which continues to employ reporter Rageh Omaar and presenter Stephen Cole among others?
No one still working for al-Jazeera would talk to the Guardian on the record. According to one senior staff member, however, a series of issues, including the removal of benefits and a lack of pay rises despite a falling dollar, has added to the growing discontent about working conditions at the company.
Clark’s departure was perhaps inevitable after his wife, Jo Burgin, the former head of planning at al-Jazeera English, launched a claim for sex, race and religious discrimination which is still outstanding.
Others suggest that the seeds of discontent were sown as early as pre-launch. Not only was the date consistently pushed back but on the eve of the launch a split between the management of the original channel, launched in 1996 and funded by the emir of Qatar, and the new international version meant that the name was changed to al-Jazeera English from al-Jazeera International in what seemed like a “last-minute panic”.'


Olympische Spelen


Reporters Without Borders has obtained a classified memo from Chinese sources that sets out the behaviour that government officials should adopt with foreign journalists before and during the Beijing Olympic Games. It tells them to display openness but also to try to control and influence the international media’s coverage.
“While introducing more flexible rules for foreign journalists in January 2007, the Chinese authorities also established a nationwide policy for supervising and influencing the international media,” Reporters Without Borders said. “Parts of this classified memo show there is a real concern to provide better information to foreign journalists, but it also reveals that the authorities never abandoned their intention to censor the news.”
The press freedom organisation added: “While the Olympic flame is on its way to Beijing, we call on the International Olympic Committee to condemn any attempt by the Chinese authorities to obstruct the work of foreign journalists. The practices revealed by this document contradict the Chinese government’s undertaking in 2001 to allow complete press freedom.”
Dating from 2007 and entitled “Working recommendations for reinforcing management efficiency after the ’Rules for interviews by foreign journalists during the Beijing Olympic Games and their preparatory period’ take effect,” the memo obtained by Reporters Without Borders consists of instructions from the national authorities to those in charge of a province (including the local propaganda department and public security) on how to handle public relations and control press coverage.
The introduction explains that the aim of the recommendations is to respond to China’s needs during the holding of the Olympic Games. The public relations plan has six parts: creating an interview strategy, improving the news release system, building a propaganda system for foreign media, creating positive opinion online, controlling opinion in a crisis and training officials in public relations.
The plan has positive elements such as training officials and holding news conferences for foreign journalists, but it also entails serious obstructions to the free flow of news and information.
The memo also confirms that the authorities have an active policy towards online information content. It asks the provincial officials to “reinforce the work of commenting on the Internet and increase the level of opinion orientation on the Internet.”
In line with the crisis management law adopted in 2007, the provincial officials are also ordered to “influence coverage” on public emergencies and crises. And they are told in general that “positive propaganda must be reinforced” with a view to catching the attention of foreign journalists.
The government’s aggressive campaigns against foreign journalists and its accusations of foreign media bias are also unacceptable at a time when tens of thousands of journalists are preparing to come to China in the next few months to cover the Olympic Games.
Here is the China Memo in english.'